Dementie anders bekeken
deel 1
Dementie, genezing in stilte
Ze had zich diep in zichzelf teruggetrokken.
De namen van haar kinderen wist ze niet meer
en tegen haar man zei ze beleefd: 'Dag meneer.'
Ja, ver weg was ze, alsof ze alleen nog maar
door een heel dun draadje
met het aardse leven was verbonden.
Haar ogen waren leeg.
Als je daarin keek, kon je haar er niet meer vinden.
Loading full article...
Dement zijn vind ik een moeilijk onderwerp omdat ik al ervaren heb dat sommige die ik verzorg niet echt dement zijn maar eerder verward.
Heel mooie tekst deze 'Dementie, genezing in stilte' voor de rest kom ik nog eens terug om te lezen 😊
De tekst van Hans Stolp kan ik voor 95% in mee gaan. Zo denk ik er ook over. Er zijn maar weinigen die het durven uitspreken.
Zo ongeveer legt Naomi Feil het ook uit.
Zij was altijd iemand die klaarstond om anderen te helpen en voor haar was haar situatie 'de omgekeerde wereld' geworden. Vanuit haar bed gaf ze tot een week voor haar heengaan nog instructies: Ik moest haar kledingkast leeghalen, alleen de jurk die ze in haar kist aan wilde, moest blijven hangen (en verder alleen de nachthempjes). Haar argument: 'als je dat moet doen, wanneer ik er niet meer ben, zou je nog veel meer huilen!'
Wbt het wachten van een overledene: daar hoeft een mens niet dement voor te zijn; mijn moeder zei een paar dagen voor haar heengaan: 'straks ga ik naar jouw vader, mijn ouders en broers, mijn moeder komt mij halen'.