Alzheimer: Denken jullie dat ik gek ben?!!
Toen de dagelijkse zorg voor mijn moeder te zwaar op de schouders van haar hoogbejaarde partner begon te drukken, suggereerde de casemanager dagbesteding. "Dan heeft mijnheer tijd om op te laden en dan heeft mevrouw een gezellige dag."
"Dan heeft mevrouw een gezellige dag!" Woest was ze. "Ik wil helemaal geen gezellige dag! En dan zeker als een kleuter behandeld worden! Knutselwerkjes moeten maken! Tussen al die ouwe mensen zitten! Gezellig moeten meedoen! Vermaakt moeten worden zodat ik niemand tot last ben! Ik hoor ze al over me praten: nou, mevrouwtje was vandaag wel opstandig. Ze weigerde mee te doen met kleien. Ik pieker er niet over! Ik mag dan wel dement worden, ik kan nog heel goed bepalen wat ik zelf wil doen. Denken jullie dat ik gek ben?!! Ik doe het niet. IK DOE HET NIET!"
We spraken er niet meer over. We dachten na over een alternatief.
Drie weken later ging de telefoon.
"Ja, met mij. Zeg, ik las in de krant dat er vorige maand een kleinschalige vorm van dagbesteding geopend is in onze stad. Er stonden foto's bij. En wie zag ik zitten? Hoe heet hij ook alweer, die met die vrouw. Ze woonden in dat ene huis in kom-hoe-heet-die-straat. Nou ja, je snapt wel wie ik bedoel. Hij had een zoon of een dochter en die zat bij jou in de klas. Of misschien bij je broer. Of had hij nou geen kinderen? Sorry hoor! Ik ben soms een beetje warrig. Maar wat ik zeggen wilde, wat zag dát er leuk uit zeg! Er wordt elke dag over politiek en actualiteiten gepraat. En ze lossen cryptogrammen op! Maar er wordt ook gezellig gekletst over van alles en nog wat. Misschien is dat wel iets voor mij! Dan heeft hÃj wat meer tijd voor zichzelf en heb Ãk een gezellige dag!"
