Carol verdrinkt in eenzaamheid en depressie

Carol ziet het leven echt niet meer zitten. Hier in haar cel wordt zij extra geconfronteerd met haar eenzaamheid.

En haar medegevangenen zijn er een ster in om haar gevoel van minderwaardigheid huizenhoog op te laten komen.

De depressie leidde al tot haar zelfmoordpoging. En nu dit ook nog mislukt is, wordt dat alleen maar heftiger. Ze verdrinkt erin.

De bewakers schakelen dan ook de psycholoog in, die enkele gesprekken met haar komt voeren.

Carol kan hierin weliswaar haar hart luchten, maar een oplossing is het wat haar betreft niet.

Daarom neemt ze zich voor om op korte termijn een nieuwe poging te wagen.

Ze ziet geen hoop meer en gelooft niet meer in de liefde. Wat haar betreft eindigt haar leven vol kommer en kwel hier.

Bezoek van Soraya

Met lood in de schoenen wandelt Soraya de gevangenis in.

Ze heeft gehoord hoe Carol nu in het leven staat en komt haar bezoeken.

Haar geweten klaagt haar aan. Immers, zij zou hier zelf moeten zitten in plaats van Carol. Zij heeft Carol als kind op dit slechte pad geholpen en nu ontspringt zij de dans, omdat zij tot geloof is gekomen.

In de bezoekerskamer zitten ze tegenover elkaar.

Carol heeft dringend behoefte aan een knuffel en vliegt Soraya om de nek. Die loopt rood aan en begint stotterend haar verhaal.

Soraya vraagt vergeving en biedt aan om Carol te helpen waar nodig en waar mogelijk.

In Carols gedachten is hiermee een klein zaadje van hoop gezaaid.

Eindelijk ervaart ook zij nu een klein vonkje van dat grote Licht dat haar duisternis wil en zal gaan verlichten.

Een belangrijk wapen in haar strijd tegen de depressiviteit; in haar strijd met zichzelf, zoals ze dat noemt.

Carol krijgt weer zin in het leven

Als Soraya weg is, zit Carol weer alleen in haar cel. Langzaam begint het tot haar door te dringen: er is meer in dit leven dan angst, pijn en verdriet.

Ze is dankbaar dat Soraya op bezoek is geweest. Misschien is dat toch een basis voor een hernieuwde vriendschap als ze straks vrij is. Maar nu eerst de komende maanden nog haar straf uitzitten.

Het valt de bewakers direct op als ze de volgende ochtend met aangespannen spieren de celdeur openen.

Ze zien een heel andere Carol dan laatst. Ze zien zowaar enige zelfverzekerdheid in haar ogen en een glimlach op haar gezicht.

Carol vertelt hen in het kort wat er gebeurd is. En dat ze vannacht een droom had, waarin Jezus Zichzelf aan haar toonde. Rustig en vredig werd ze vanmorgen wakker.

Het gebed dat ze een tijd geleden met Karel – van die andere CIS groep – bad, heeft ze opnieuw gebeden. Ze heeft weer zin in het leven, zegt ze.

De bewakers halen opgelucht adem.

PS: Meen je de jongedames op de foto’s te (her)kennen, wéét dan dat zij slechts personages in dit verhaal vertegenwoordigen. Zij hebben in werkelijkheid niets met criminaliteit te maken.