Hallo Allemaal...

Ik ben Misty, het hondje op de foto ! Terwijl ik gezellig bij Ingeborg op schoot lig, verteld zij mijn verhaal. Wat ik te vertellen heb, misschien omdat mijn vrouwtje het nog een beetje moeilijk vind en er soms nog een beetje verdrietig van word...

Het is ook een beetje verdrietig nieuws, maar laat ik bij het begin beginnen. De foto samen met de buurman die vrouwtje opa noemt, is al weer een hele tijd geleden genomen.. Vrouwtje zegt al weer drie jaar geleden, en wanneer zij dat zo serieus zegt, dan geloof ik dat wel hoor.. Hoe wel ik niet zo veel van tijd begrijp...

Wel merkte ik dat er dingen anders waren geworden.. Als wij namelijk naar buiten gingen om een plasje te doen of een stukje te lopen, dan liepen wij altijd langs het huis van de buurman, opa... Vaak gingen wij dan even naar binnen, voor een praatje, vrouwtje dan hé, want mij verstond hij nooit.. Samen met mijn zusje Lotje, sprongen wij dan tegen hem op, mochten even op schoot en in de koelkast lag altijd een paar plakjes leverworst voor ons klaar.. Hij verwende ons zo graag en dat wisten wij precies..

Tot op een ochtend, ik aan de deur bij buurman, opa stond, maar de deur dicht bleef.. Zo raar vond ik dat ! Vrouwtje zei dat ik door moest lopen, want hij was niet thuis.. Onder het wandelen vertelde zij dat hij was gevallen en nu met een gebroken heup in het ziekenhuis lag.. Aan haar stem kon ik wel horen dat het niet zo leuk was, dus waren ik en mijn zusje extra lief voor haar.. Na het wandelen kregen wij van het andere vrouwtje, de mama van Ingeborg, vaker een plakje leverworst, erg lekker, super lief, maar het smaakte op een of andere manier toch anders dan bij buurman opa, waarom weet ik niet ?

Op een dag mochten wij mee met beiden vrouwtjes in de auto.. Reden naar een plek waar ik nog nooit was geweest, een groot huis, met allemaal vreemde luchtjes en mensen die ik niet kende.. Gelukkig mocht ik bij het vrouwtje in de rollator en zo gingen wij na even lopen, naar boven met de lift en een kamer binnen.. Daar was buurman opa, in een stoel met wielen, wat waren wij allemaal blij om hem te zien.. Buurman opa, was in een soort ziekenhuis, waar hij veel moest oefenen om weer te leren lopen..

Gelukkig kwam buurman opa weer thuis, en toch was het allemaal een beetje anders.. Vaak bleef de gordijn van de deur dicht, mochten wij niet naar binnen en moesten van vrouwtje door lopen omdat hij aan het slapen was, niet in bed maar op zijn stoel..

Vaak hoorde ik de mevrouw die het lawaai ding uit de kast pakten, om er mee over de vloer te gaan, om deze daarna nat te maken met een vreemd luchtje, stofzuigen en dweilen heet dat zegt vrouwtje.. Maar volgens haar moet ik verder gaan met vertellen.. Zij vertelde vaak dat het niet zo goed ging met buurman opa, zat veel te slapen, stelde veel de zelfde vragen, en na een poosje kwam er een speciaal bed in de huiskamer.. Om beter te kunnen slapen en verzorgd te worden door de thuiszorg...

Een paar weken geleden nadat wij met de vrouwtjes mee waren geweest naar de markt.. Gingen wij op eens bij buurman, opa, op bezoek.. Nog even heerlijk geknuffeld met hem, en een poosje bij hem op schoot gezeten.. Daarna heeft vrouwtje ons naar huis gebracht omdat wij een beetje te druk voor hem waren.. Terug gekomen, heb ik (vrouwtje) zijn koffie opgewarmd in de magnetron en een nieuwe voor hem gezet, hadden af en toe echt contact met hem en hebben zelfs nog even gelachen met elkaar..

Toen ik met mama terug liep naar ons eigen huis en de hondjes, vertelde ik haar dat ik het gevoel had dat het een soort afscheid was geweest, alsof ik wist dat het de laatste keer was, dat ik hem had gezien, en dat bleek zo te zijn.. In de avond is hij opgenomen, in het ziekenhuis, gevolgd door een verpleeghuis.. Waar hij dan ook overleden is aan een longontsteking...

Hier Misty weer, omdat vrouwtje er nog een beetje verdrietig van word, voor mij en mijn zusje Lotje, voelt het vooral heel vreemd. Eerst als wij langs het huis van buurman opa liepen, rook het nog een beetje naar hem.. Alleen ruik ik dat nu niet meer, omdat zo zegt vrouwtje: Buurman opa, zijn spullen allemaal weg zijn uit het huis, en dat er nu andere mensen komen wonen..

Diep in mijn hartje, weet ik, nee voel ik, dat buurman opa, nooit meer terug komt.. Daarom zeg ik ook namens de vrouwtjes en mijn zusjes: Bedankt voor alles: Het knuffelen met ons, het op schoot zitten en de lekkere hapjes, maar ook de kopjes koffie, en een borreltje op zijn tijd.. En besluit nu met iets wat vrouwtje altijd zegt:

WIJ NEMEN GEEN AFSCHEID, MAAR ZEGGEN TOT ZIENS...

Geschreven door Misty en Ingeborg...

Loading full article...