Oceanen in 2050 leeggevist'. Veel te lang is de benarde toestand van vissen genegeerd. Als de visvangst in het huidige tempo doorgaat, zwemmen er in 2050 in de oceanen geen vissen meer. Sommige soorten als de blauwvin tonijn zijn al bijna uitgestorven. Het tij nog kan worden gekeerd. Boten zitten tegenwoordig vol technische snufjes waardoor vissen geen schijn van kans maken om te ontsnappen. Bovendien zijn er steeds meer schepen bij gekomen.

De Europese Unie stelt wel quota op, maar daar houden de vissers zich niet aan. Ze worden ook niet gepakt. Op plekken waar de zeeën al zijn uitgeput, schuiven vissers op naar plekken voor bijvoorbeeld de Afrikaanse kust waar mensen afhankelijk zijn van de visserij. De vissers uit rijke landen verdringen met hun moderne boten de lokale bevolking die berooid achterblijven. Er wordt miljoenen aan verdiend'', aldus internationale deskundigen.

The End of the Line is een krachtige film over een van 's werelds meest verontrustende problemen: overbevissing. Door de vooruitgang in de visserijtechnologie worden hele soorten wilde vis bedreigd en wordt voorspeld dat de belangrijkste bestanden die we eten tegen 2050 instorten. De film wijst met de vinger naar de schuldigen, waaronder beroemde chef-koks, en laat zien wat wij kunnen er wat aan doen. Dit is niet alleen een film, het is ook een campagne - voor duurzame consumptie van vis, voor beschermde mariene gebieden om de zee te laten herstellen en voor een nieuwe ethiek van verantwoorde visserij.

Is het eten van vis duurzaam?
Onbekend is dat 40 procent van de 100 miljard kilo vis jaarlijks weer dood overboord wordt gegooid, omdat het bijvangst is. Bovendien denkt vrijwel iedereen dat kweekvis goed is voor de oceanen, terwijl het omgekeerde waar is. Wat zijn de milieukosten van het eten van vis en andere zeedieren en welke impact het heeft op onze planeet. Zowel gekweekte vis als in het wild gevangen vis, maar ook naar het probleem van plastic dat door de visserij in de oceaan wordt gedumpt.

De viskweek is sinds de tweede helft van de 20e eeuw aanzienlijk gegroeid, vooral in Azië, waar het al duizenden jaren wordt beoefend. En in het licht van de afnemende opbrengsten van de zee als gevolg van overbevissing en de waargenomen duurzaamheid van het kweken van vis in plaats van landdieren als eiwitbron, wordt viskweek beschreven als een carrière van de toekomst. Het wordt meestal gedaan door kleinschalige, zelfvoorzienende boeren en landarbeiders in het Zuiden. Ongeveer 8 van de 10 gekweekte vis in 2018 is volgens de FAO afkomstig uit de volgende top vijf van landen via het Fish Welfare Initiative: China (50 procent), India (12 procent), Indonesië (8 procent), Vietnam (6 procent) , en Bangladesh (4 procent). How Fish Farmers Became the Backbone of the Seafood Industry

Samen met collega-organisaties Dierenbescherming, Vissenbescherming, Sea First en Dierencoalitie hebben wij daarom een Vissenmanifest opgesteld met tien punten om vissenwelzijn te verbeteren, waarmee de overheid direct aan de slag kan.

Loading full article...