Dokter leg eens uit ... - Deel 10
Hoop houden
De uitslag die gegeven was na het onderzoek onder narcose kon niet waar zijn. Zo erg zou het toch allemaal niet zijn? Het zou vast allemaal goedkomen toch? Ik ging totaal niet van het ergste uit. Op 3 augustus zou ik de definitieve uitslag krijgen van wat er nu exact gevonden was. Ruim een week later, dus het moest allemaal wel meevallen leek me.
Voor deze afspraak mocht er iemand met me mee voor support, ondanks de Corona, sterker nog er moest iemand mee. Zou het dan toch geen goed nieuws zijn dat me te wachten stond? Het lood zonk me in de schoenen dat weet ik in ieder geval wel.
Het lood in me schoenen
Op 3 september ging ik dan maar naar de afspraak toe met support. Ik heb me nog nooit zo zenuwachtig gevoeld voor een afspraak. Er ging werkelijk waar van alles door me heen, maar bovenal was er alsnog hoop. De zenuwen werden steeds erger en erger naarmate de tijd verstreek. Het erge was nog, dat het spreekuur uitliep, nog meer zenuwen. Maar eindelijk ruim 20 minuten over tijd werd ik dan naar binnen geroepen.
Ik mocht gaan zitten tegenover de arts. Dat gesprek begon eigenlijk al niet heel fijn. Direct werd er gestart met de herhaling van wat er gezegd was bij het onderzoek. 'Het ziet er allesbehalve goed uit'. Ik voelde al hoe de tranen begonnen te prikken in mijn ogen. 'Het is kanker, baarmoederhalskanker', ging ze verder. En ja hoor, daar waren de tranen. Ik wist niet goed wat ik zeggen moest. Het voelde in één klap alsof lichaam en geest gescheiden werden van elkaar. Alsof mijn lichaam bleef zitten op de stoel en mijn geest even afscheid nam om op een afstandje te kunnen bekijken wat er nu gaande was.
