Is het klaar nu?

Na januari dacht ik dan eindelijk echt van de blaasontstekingen en de pijnen af te zijn. Nou ja, bijna dan. Ik had nog steeds wel pijnen, maar niet meer zo heftig. Kan natuurlijk ook te maken hebben gehad met het feit dat ik ondertussen al een behoorlijke periode aan de pijnstilling zat. Ik had daardoor natuurlijk al een behoorlijk muurtje opgebouwd om tegen pijnen te kunnen. En de pijnstilling die ik kreeg was niet niks, paracetamol, naproxen en zelfs tramadol. Dus van die zeer zware pijnstilling ook. 

ik voelde door al deze zware pijnstilling de volgende blaasontsteking dan ook niet eens meer opkomen. Eind februari zat er kennelijk weer één te zeuren. Ik voelde me wel iets vermoeider, maar dacht er niet bij na dat het wellicht wederom een blaasontsteking kon zijn. Ik werkte gewoon door en deed verder al mijn andere bezigheden zo goed en zo kwaad als lukte. Ik klaagde nergens over, ging alleen vroeger dan anders mijn bed in. 

Het is namelijk zo dat ik over het algemeen niet altijd alle kenmerken vertoon die passen bij een blaasontsteking. Meestal voel ik alleen die intens zeurende pijn na het plassen en verder niet. Continu aandrang is heel soms, lang niet altijd. Pijn in onderbuik en rug die voel ik vaak al niet eens meer. Waarschijnlijk in mijn hele leven te vaak een blaasontsteking gehad ofzo?

Anyways, dus uiteindelijk toch inderdaad weer een blaasontsteking eind februari waarvoor wederom een antibiotica kuurtje. Daarna had ik eigenlijk geen klachten meer. Ook de pijnen waren flink afgenomen. Ik was dan ook ontzettend opgelucht. Eindelijk was ik er vanaf. Ik was uiteraard ontzettend gelukkig met dit nieuws, want was al die antibiotica kuurtjes en de hoeveelheid pijnstilling nu echt wel goed zat.