Toch een niersteentje? 

De Corona lock down startte voor mij dus met een ontsteking van mijn kaak. Toch voelde ik me niet helemaal lekker. Ik had wederom pijn in mijn flanken en het leek wederom alsof ik ook weer een blaasontsteking had. Dat zou toch niet mogelijk zijn? Ik zat immers wederom aan een zware antibiotica kuur, weliswaar voor een ontsteking in mijn kaak, maar toch?

Uiteindelijk was in de avond de pijn te ondraaglijk en dus toch maar een uitstapje gemaakt naar de huisartsenpost voor een controle. Na een kort onderzoek, kon deze niks vinden. Er werd gedacht dat ik mogelijk teveel zuur aanmaakte, dus ik kreeg een drankje mee om de zuuraanmaak te remmen en een extra pijnstiller en daarmee was het klaar.

De volgende dag echter met het douchen had ik ineens heel erg veel pijn, ik moest er zelfs van huilen. Terwijl ik huilde voelde ik een scherpe steek en vlak daarna dat zelfde scherpe gevoel onder mijn voeten. Heel erg bizar. Ik klemde dit scherpe iets vast met mijn voet om te zien wat het was. Slechts 0,2 cm doorsnee. Ik had zowaar een klein steentje verloren. Uiteraard direct contact gezocht met de huisartsenpost. Zij konden alleen niks doen op dat moment, behalve dan het steentje insturen voor controle. Verder was het afwachten of de pijn zou gaan zakken. Nu ik het steentje had uitgeplast, zou de pijn namelijk moeten zakken.

Alleen de pijn zakte niet, deze bleef intens aanwezig. De artsen stonden dan ook voor een raadsel. Ik kreeg daarom alle mogelijke onderzoeken die er te bedenken waren. Er werd gestart met een echo, hier was niks op te zien. Vervolgens kreeg ik een inwendig onderzoek, zowel urologisch als gynaecologisch, alles bleek hartstikke schoon. Tot slot kreeg ik een CT-scan, hierop was wel nog steentje te zien aan de rechterkant. Deze zat ingekapseld in de nierschors en zou mogelijk de oorzaak kunnen zijn van de aanhoudende pijnen.