Woede

Zoveel woede in mij, zoveel onbegrip voor de dingen die me zijn aangedaan, maar ook zoveel verdriet, omdat iedereen er zogenaamd wel begrip voor heeft, maar wat koop ik ervoor? Een verpeste jeugd, een huwelijk met heel veel drank en geweld, daarna een huwelijk met een man, die me te gronde richtte en uiteindelijk al die vrienden, die er voor je zouden zijn in voor en tegenspoed, die je gewoon weer laten vallen. Een familie die je niet steunt, je lichaam die protesteert en uiteindelijk de regels van dit land, die ervoor zorgen dat je bijna geen uitweg meer ziet. De woede is groot, erg groot en ik durf ervoor uit te komen dat ik mensen heb dood gewenst.
 

Vertrouwen

Mijn vertrouwen in mensen is geschonden. De mensen, waar ik het vertrouwen van zou hebben moeten leren, hebben het vertrouwen al in mijn jeugd geschaad. Mijn eerste liefde, had meer liefde voor de fles, de tweede voor het geld en uiteindelijk durfde ik niemand meer te vertrouwen. De mensen, waar ik een hele goede band mee had, lieten me vallen. Zij kozen de weg van de minste weerstand. Wanneer je gaat houden van mensen, van de kinderen van je partner, dan is het wrang, wanneer je ze ziet als getuigen tegen je op de rechtbank. Er is zoveel vertrouwen onderling geweest, zoveel dingen besproken, die zo intiem waren, je hebt een band gekregen, dan is dit niet te bevatten. Op Moederdag namen ze een taart mee. "Voor de liefste moeder", stond erop. En nu willen ze even vertellen hoe gemeen en oneerlijk ik ben geweest tegen hun vader......
 

Vergeten en vergeven

Zover ben ik nog niet, vergeten doe je nooit en vergeven kun je pas als iemand je daarom vraagt en wat heeft gedaan met hetgeen jij te vergeven hebt. Ik wens niemand meer dood, uiteindelijk zullen ze allemaal verantwoording moeten afleggen. Dat is allemaal niet aan mij. Wel heb ik me erbij neergelegd en ondervonden dat er ook andere mensen op de wereld zijn, die, net als ik, onverantwoordelijk voor een ander gaan. Wat ze ook doen, wie ze ook zijn, wanneer er iets is, dan kunnen ze op me rekenen en ik op hen. Het zijn er weinig, maar ik heb meer aan 2 mensen die om me geven, dan aan 10 die me toch weer laten vallen. Nu voel ik me gelukkiger dan ooit, terwijl er nu maar een paar mensen in mijn leven zijn die belangrijk voor me zijn en we het met heel weinig moeten doen, ik ziek ben en maar heel weinig familie overheb. Het leven is anders dan ik me ooit had voorgesteld, maar nu voel ik me eindelijk gewaardeerd. Ik mag zijn wie ik ben.
 

Doorgaan met leven

Elke dag is er weer één, dus waarom zou ik doorgaan met steeds weer het verleden in mijn hoofd? Toch is het niet zo gemakkelijk om verder te gaan, wanneer je er dagelijks mee geconfronteerd wordt. Ik ben gelukkig niet alleen, ik kan mijn frustraties delen, met iemand die het begrijpt, want ook hij heeft een rugzak meegekregen. Wanneer je eenzelfde soort ervaring hebt, dan is het begrip ook gemakkelijker en kun je het samen verwerken. En al die mensen die me vertellen hoe ik moet leven, wat ik moet ondernemen, wat ik wel of niet mag doen, die hebben gewoon pech gehad. Ik ben nu eenmaal niet iemand die volgens de maatstaven van een ander leeft, maar volgens de mijne. Moeilijk is te verteren, dat anderen je veroordelen. Veroordelen, omdat je niet blijft in het kringetje van de ellende. Dat is één van de redenen, denk ik, dat ik mijn kleinkinderen niet meer zie. Het is alweer meer dan een jaar geleden dat ik mijn oudste kleinkind zag.....