Dorpsgek: Gekke Dolf

Elke plek zijn dorpsgek?

Wie in Wageningen kwam zag hem lopen "Gekke" Dolf. Voor sommigen was hij blijkbaar de Vogelman of Poppenman. In 1999 overleed hij.
Hij liep altijd in een grauwe "bontjas". En droeg een strooien hoed. Had soms strikjes in zijn baard en zijn vouwfiets, volgeladen met tassen en.... bij zich.

Hij kon lange uiteenzettingen houden over van alles en nog wat. Leek altijd goed op de hoogte te zijn van wat er speelde inclusief de nieuwste films en theater voorstellingen.
Zijn uiteenzettingen, redes, hield hij in het centrum ergens in de winkelstraat.
Ik vond zijn stem prettig en zijn toespraken klonken zinnig. Hij was een zachtaardige man die je zag staan en altijd vrolijk groette.
En altijd weer vroeg ik mij af of hij wel gek was.
Dolf had beslist geen makkelijk leven, maar hij maakte er wat van. Feit is dat hij kon leven hoe hij wilde. En zo gek was dat niet. Hij kon er ook, ongestraft, een potje van maken. Hij was geliefd, werd graag gezien.

Op een dag liep ik samen met mijn dochter aan Dolf voorbij. Hij stond in de winkelstraat ter hoogte van de bioscoop en groette ons.
"Hé", zei hij tegen mijn dochter, "ik heb een idee. Als ik zing dan dans jij, dan kan ik geld verdienen. Jij mag dan mijn handschoenen aan".
Mijn dochter keek mij even vragend aan en na een instemmend knikje van mijn kant, zette zij de boodschappentas neer, nam zijn handschoenen aan en danste terwijl Dolf zong.