Vorige week hadden we weer een gesprek met de leerplicht ambtenaar en school. Onze oudste zoon van 16 is een zogenaamde ‘dropout’. Sinds begin van dit schooljaar is hij een thuiszitter. Wij hebben hem, toen het echt niet meer ging, de keus gegeven wat hij wilde: of koste wat kost doorzetten en zijn diploma halen, of een andere weg kiezen, maar dan wel zo dat hij ook liet zien waar hij voor wilde gaan. Hij koos voor het laatste en wij gingen er in mee.

Vorig jaar rond deze tijd gaven we hem die regie over zijn leven. Hij was 15 jaar jong en al vanaf zijn 4e doodongelukkig in het onderwijssysteem. Het waren jaren van afzien, van overleven. Je kind onderuit zien gaan is vreselijk…. aan de andere kant heb ik altijd gezegd: we denken in oplossingen jongens, als we maar blijven praten met elkaar en groots blijven denken is alles mogelijk. Op moeilijke situaties probeerden we zoveel mogelijk bij onszelf te blijven onder het motto van: het maakt niet uit wat er gezegd wordt of wat er gebeurt, het gaat erom hoe wij er mee omgaan.

Het was pittig. We hebben in de jaren die achter ons liggen gehuild, gemopperd, geschopt, ons onzeker gevoeld, ons machteloos gevoeld, ons niet gehoord gevoeld, maar we zijn blijven denken in mogelijkheden. De jongens zijn meerdere keren van school gewisseld. We zijn verhuisd om de kids naar een andere school te kunnen laten gaan. Maar het hielp niet genoeg…. nog redde de oudste het niet en kwam thuis te zitten.

Eenmaal thuis had hij tijd om bij te komen. Om naar zichzelf te gaan kijken, in gesprek te gaan over hoe hij verder wilde. De spanning gleed van zijn schouders af…..hij begon te ontspannen.
Via een opleidingsinstituut in Amerika volgde hij een opleiding tot iOS programmeur. Van school en de leerplichtambtenaar kreeg hij toestemming om stage te gaan lopen op een ICT afdeling van een bedrijf hier in de buurt. Hij hoefde voorlopig geen school te volgen omdat dit teveel stress opleverde. Hij regelde zijn stage en na 3 maanden thuis zitten kon hij beginnen voor eerst één en later twee dagen per week.

Naast het starten van de stage werd er een traject in gang gezet zodat onze oudste een aantal dagen per week naar Utrecht kon. Daar zou hij bij Feniks talent een traject volgen voor hoogbegaafde dropouts. Hij had gesprekken, deed mee aan programma’s als Rots en Water, Reis van de held, koken, techniek etc en had lol met andere kinderen; gelijkgestemde kinderen die allemaal thuis zaten van school.

Loading full article...

Wat goed hoe jullie met de situatie zijn omgegaan! School zegt ook niet alles en het kost veel energie om uit een hokje te blijven waar jullie zoon in zou 'moeten'. Hij komt er wel!
Dank je😊 dat hij er wel komt daar gaan wij ook vanuit! Dat we dat ook aan onze zoon lieten merken door hem de regie te geven heeft hem denk ik op de been gehouden... zo blij met hoe het er nu voorstaat🙏😄
Wat hebben jullie een weg afgelegd en wat fijn dat dit het resultaat uiteindelijk is.
Dank je voor je reactie Annemiek.... ja zo fijn.... het is nu vakantie en hoe vaak ik al gedacht heb: het is klaar, na de vakantie hoeft hij niet meer terug! Zo’n opluchting ❤️😊
goed te horen en fijn dat het nu goed gaat! Ik heb ook een dochter die het laatste half jaar thuis heeft gezeten. De plannen voor volgend jaar zijn hoopgevend... maar zwaar is het soms wel.
Fijn dat de plannen in ieder geval hoopgevend zijn! En ja, zwaar is het inderdaad....
Ik hoop dat het voor jullie dochter ook allemaal goed uitpakt!
Heel herkenbaar! Mijn zoon heeft ook zijn MBO niet afgemaakt, hij trok het niet en de leraren hadden geen begrip voor zijn autisme problematiek! Vanaf dat moment, kwam ook hij tot rust en is gaan werken! Dat doet hij nog steeds met plezier. Geen diploma,... Show more
Dank je wel, wat fijn dat het met jouw zoon ook zo goed gaat. Lief dat je schrijft dat we ook trots op ons zelf mogen zijn... dat heeft bij mij wel even geduurd, maar nu alles afgerond is, zie ik pas echt wat de impact van onze strijd is.... zo trots nu dat... Show more
:-) herkenbaar! Vandaar dat wij sinds enkele jaren met unschooling zijn gestart... We deden al thuisonderwijs maar deden dit zo eigenzinnig dat het toch al unschooling was. Ik blijf er bij dat dit dikwijls de enige oplossing is om deze bijzondere kinderen een plaats in de wereld te geven!
Mooi dat jullie dat doen! Ja, ik denk ook als je deze kids wilt laten ontwikkelen tot stabiele, blije kinderen dat ze uit het systeem moeten.