Dromen zijn verraderlijke monsters

Het is de laatste dag van november, deze maand heb ik nagenoeg niets gedaan aan de huishouding. Ik had het te druk met andere belangrijkere zaken. Spijtig genoeg heeft dit me een heel tranendal aan ellende opgeleverd. Mijn gezin was hier niet blij mee. Zacht gezegd.

'Mam, wanneer ga je mijn hobo nou eens oppoetsen?'

Niet begrijpend kijk ik mijn dochter aan. 'Hoe bedoel je, sinds wanneer heb jij zo'n toeter?'

'Die heb ik dus niet, maar nu heb ik wel je aandacht, vreselijk dat zo'n strikvraag nodig is om je bij je familie te betrekken. Mam, het kan zo echt niet langer. Het hele huis is een puinhoop, ome Wim ligt in de kreukels met een abominabele foute bloedwaarde, oma is zo van slag dat ze een apporterend hondje imiteert,  Puk denkt dat de verzameling van de antieke landkaarten van opa een kleurboek is, er is een keukentrap voor nodig om boven de berg wasgoed uit te komen, de stofdoeken zijn over de datum, we hebben sinds tijden geen fatsoenlijk maal meer gegeten en papa's scheten zijn zo niet te harden, zelfs het canvas windscherm is er niet tegen bestand. Je moet echt aan de slag, ik zou beginnen met de grote schoonmaak, als ik jou was.'