Isabella Donkerenbos kwam met de trein aan in het bos. Daar werd zij het haasje op het jaarlijkse Kabouterfeest. Vlak voor ze aan het spit zou gaan, kwam de Drone fee haar redden.

Dankzij de Drone fee kwam zij terecht in haar allereerste voetbalinterland. En ze scoorde nog ook. Helaas was dat alweer voorbij voor ze het goed en wel besefte. Nu zit ze weer samen met de fee in de drone.

In een oogwenk heeft de drone Spanje bereikt. Op datzelfde moment is de fee uit beeld verdwenen. Waar Isabella ook kijkt, ze ziet haar niet meer.

Ze zit zo te zien in een kasteel, in een grote kamer. Als ze de deur wil openen, zit die op slot. Zou ze nu hier gevangen zitten? Dat hoop ik toch niet, verzucht ze.

Vanuit de hoek van de kamer hoort ze ineens: Wees maar gerust, mijn kind. Wij zijn ook door de Sint gevangen gezet vanwege KOPZ. Of zoiets. Wij kregen de zak, omdat wij jouw land niet meer in mogen.

Isabella kijkt en ziet twee Zwarte Pieten. De een met een zak van Sinterklaas in de hand, de ander met een roe. Ze schrikt en vraagt wat dit te betekenen heeft. Het antwoord is veelzeggend, maar stelt haar nog niet gerust.

De Drone fee heeft je hierheen gebracht, omdat wij jou niet kunnen bezoeken, zegt de Piet met de zak. Maar wij willen wèl naar Nederland. Zij is vorig jaar zelf tot ons korps toegetreden. Wij gaan jou terugbrengen in deze zak. De angst komt - helemaal logisch - snel terug in de ogen van Isabella.

Isabella wordt door de Pieten vakkundig in de zak gestopt. Dat hebben ze nog bepaald niet verleerd, dus voorlopig zit Isabella in zak en as. Als waarschuwing krijgt ze nog een paar flinke tikken met de roe. Ze moet zich stil houden, bijt de Roepiet haar toe.

De tranen biggelen over haar wangen en ze hoopt dat ze genoeg lucht zal krijgen om te blijven ademen. Maar dat deert de Pieten niet. Die lachen elkaar alleen maar met een grote rode grijns op het gezicht toe.

De zak wordt ruw in de drone gesmeten. Isabella voelt de klap over haar hele lichaam. Een pijnkreet kan ze niet bedwingen, waarop de zak geopend wordt.

De Roepiet staat met opgeheven arm vlak boven haar. De Piet van de zak reikt haar een mondkapje aan. Doe dit stevig voor je mond, zegt hij dreigend. Zodra ze het mondkapje op heeft, wordt de zak weer gesloten. Isabella heeft het nu extra benauwd.

Even later gaat de zak gelukkig voor haar weer open. Haar voorhoofd begint wat blauwe trekjes te vertonen, Piet, zegt de Drone fee. Wat zullen we met haar doen?

Nog maar een paar harde tikken met de roe, stelt de Roepiet voor. Of we brengen haar terug naar het kabouterfeest, zegt de Piet van de zak.

Dat idee vervult Isabella natuurlijk met afschuw. Het blauw op het voorhoofd verkleurt langzaam richting rood. En de angst in haar ogen boven het mondkapje spreekt boekdelen.

Hoho!, galmt er dan ineens door de lucht. Isabella ziet de Pieten schrikken en krijgt weer hoop. Zou de Kerstman haar hieruit komen redden? Dit betekent in elk geval dat er nog een vierde aflevering van dit verhaal gepland staat…

Wil je weten hoe dit verder gaat? Laat je creativiteit de vrije loop en schrijf zelf een vervolg. Ik ben heel benieuwd! Zet je hier in de reacties wel een link naar jouw bijdrage? Of: Wacht op mijn vervolg. Dat staat gepland voor volgende maand, in het kader van de nieuwe schrijfuitdaging.

In de schrijfuitdaging van @Hans van Gemert staat deze maand de drone centraal. Leuk om te schrijven!

En laten we ook niet vergeten wie in dit fictieve vervolgverhaal symbool staat voor de hoofdrolspeler, Isabella Donkerenbos...

#drone #zwartepiet #zakvansinterklaas #kortverhaal #schrijfuitdaging