Je hebt van die dagen dat alles van een leien dakje loopt. En je hebt dagen dat het allemaal niet wil vlotten. Met een zucht besefte Joke dat deze dag in de tweede categorie viel. Alles wat ze vandaag ondernam had iets van dikke stroop. Het liep, maar uiterst traag. Van haar baas had ze een flinke lijst gekregen, er stond heel wat op het programma vandaag. Maar om de een of andere reden kon ze zich er niet toe zetten. Ze viste uit haar handtas een nieuw rolletje pepermunt dat ze gisteren in de winkel had gehaald. Met innig welbehagen stak ze een pepermuntje in haar mond. Heerlijk, ze voelde zich er fris door, een smaak die haar aan tandpasta deed denken. Of was het nou andersom? Wat maakte het ook uit.

Joke staarde naar buiten. Overal waar ze keek zag ze flats en huizen. Overal, behalve precies onder haar raam. Er stond één huis. Misschien wat armoedig, maar wel het enige huis met de rijkdom van een lapje grond, dat misschien 20 bij 20 meter mat. Een zeldzaamheid hier in de stad. Shirtjes en broekjes dansten aan de waslijn. Een oude vrouw kwam naar buiten met een mattenklopper en sloeg een stofwolkje uit een dik tafelkleed.

De deur ging open. Haar baas kwam binnen, en Joke legde plotseling een opmerkelijke bedrijvigheid aan de dag.  

‘Ik ben even weg, let jij op de telefoon?’

Een antwoord wachtte hij niet af en Joke zag hem even later gehaast op straat lopen.

‘Altijd hetzelfde’, schoot er door Joke heen. ‘En ik hier maar werken.’

Met een glimlachje besefte ze de onwaarheid in die gedachte. ‘Vandaag niet echt dus.’

Met een zucht schoof ze de stapel papieren aan de kant en zette haar tas voor zich op het bureau.

‘Als nou die telefoon maar niet gaat’, dacht ze, en haalde haar lunchpakketje tevoorschijn. Een beetje vroeg vandaag, maar waarom niet? Er was tóch niemand die op haar lette. Met smaak at ze haar boterhammetje met kaas op.