Driedaagse trip door de grensregio dag 2

#duitsland #germany #vreden #fietsen #stad #achterhoek #museum

Woensdag

De etappe naar Vreden had een minder grote afstand dan gisteren, al was dat aan deze kant van de grensregio toch anders. Zo gedetailleerd als de Nederlandse knooppunten inelkaar gevlochten zijn, zo creatief zijn de Duitsers bij het uitkiezen van hun wegwijzers. Bij Barlo begon ik al te twijfelen, aangezien er geen richtingen stonden aangegeven, om vijf kilometer verder wel af te kunnen slaan naar de velen plaatsen in de omgeving. De auto's werden naar Winterswijk verwezen, ik had wel vijf plaatsen die mij allen langs een grote melkboerderij lieten trappen. Wat daarna kwam had ik niet verwacht, toch hoorde dit toch wel bij ongebaande weggetjes volgen. Het lange zandpad hield lang genoeg aan om even af te stappen en de keien ook lopend over te gaan. Mijn hard opgepompte banden konden deze binnenweggetjes makkelijk aan. Op de grote rotonde bevond ik mij op slechts een kilometer van Barlo wat ik nog niet besefte. Ik had geen lunch meegenomen en moest dus de eerste beste supermarkt zien te vinden om alsnog wat gezonds te kopen. Pas na Oeding zou ik een rustig wachthuisje vinden om de gekochte broodjes op te eten. Om deze plaats te bereiken koos ik toch maar voor de kortste weg, ik had even genoeg van de zandpaadjes. Toen ik eindelijk linksaf kon, volgens het fietsbordje, had ik al wat vrachtwagens en auto's op slechts 20 meter afstand voorbij zien komen.

Om na het kleine plaatsje Wesener in Südlohn aan te komen baalde ik wel van. Het was niet gepland! Gefrustreerd bekeek ik de topokaart uit mijn rugzak en kwam vreemd genoeg tot een juiste analyse. Via de Ortsmitte (centrum) zou ik noordwestelijk via de enclave HORST de eindplaats kunnen bereiken. En twee kilometer verder was het al helemaal niet moeilijk meer. Voordat het bordje van STAD VREDEN stond aangegeven was ik een minihanger gepasseerd waar vliegtuigjes konden op stijgen en landen. Het donkerblauwe en dikke teer was niet in dit land geasfalteerd, dus was het een samenwerking met het nabije Nederland. Na een klein fietsweggetje onder een kanaalbrug moest ik wachten. Een landwagen en grasmaaimachine blokkeerden het roze grindpad. Al na twee minuten was het de kortste wachttijd voor vandaag. Het tweede museum van deze fietstrip was van naam veranderd, wat de vrouw van de receptie mij duidelijk maakte. De omdoping van HAMALANDMUSEUM naar KULTMUSEUM was om onbekende reden gedaan. Langs de eendenschilderijen was ik snel doorheen, de geschiedenis van de grensstreek op de bovenverdieping was interessanter. Zelfs de Achterhoek en Twente, hadden invloeden gehad op dit Duitse Münsterland. Ook de politieagent op het beeldscherm vertelde geboeid over de slagbomen en wachthuisjes uit de jaren tachtig.