Mijn wekelijkse Column:

Vroeger leerden we het als kind al: Kinderen die vragen, worden overgeslagen. Dit is er zo dusdanig in geramd dat we nu in het heden, als volwassene niet meer durven te vragen. Om hulp vragen, klinkt als een zwakte van jezelf. Is dat eigenlijk wel zo? Is vragen om hulp een zwakte? Ik zie dat anders…Je bent juist stoer als je om hulp durft te vragen.

Je zou bijvoorbeeld als je om hulp vraagt, een wederdienst kunnen aanbieden. Het leven is zo al moeilijk en gecompliceerd genoeg. Stel dat je hulp nodig hebt en je klopt aan bij een instantie, dan keren ze je eerst helemaal binnenste buiten. Ze willen nog net niet van je weten, welk merk toiletpapier je gebruikt.

Ten tweede duurt het weken voordat je een op een gesprek mag komen. Daarna nog meer weken wachten tot je eindelijk hulp krijgt, waar je om hebt gevraagd. Vervolgens schrik je je de pleuris, als je ziet hoeveel je maandelijks zelf moet bijdragen. Soms werkelijk te zot voor woorden.

Loading full article...

Ja ik zeg dan altijd en kinderen die zwijgen zullen nooit iets krijgen.
Of kinderen die niets laten weten worden vergeten.
Net wat je zegt in deze maatschappij moeten ze voor zich op kunnen komen.
Superidee!
Goed bedacht inderdaad. Dat is helemaal participeren.
Há ja idd. Het kan heel makkelijk gerealiseerd worden.... Moet er even iemand opstaan hahaha....eerst boek.
Pfffff loop over van de ideeën voor van alles en nog wat!
Wat een leuk idee! Klopt helemaal wat je zegt, hulp vragen valt soms niet mee. En de drempel is enorm groot, vaak hebben mensen geen tijd, geen zin of weet ik veel wat.
Ja dat is zo. Alleen als je niets vraagt weet een ander ook niet of je hulp nodige ja of de nee. ;)