Yoors
Premium
Een klein wonder voltrokken: alle economen zijn het met elkaar eens.
#economie U heeft het misschien gemist, maar er heeft zich de afgelopen weken een klein wonder voltrokken: alle economen zijn het met elkaar eens.
Wat niemand voor mogelijk had gehouden, is door de virusuitbraak toch gebeurd. Er is overeenstemming over het noodzakelijke economisch beleid. Stel tien economen een vraag over de coronacrisis, en je krijgt tien keer hetzelfde antwoord: de overheid moet nu alles uit de kast halen om de economie te ondersteunen, het tekort en de schuld mogen flink oplopen en de centrale bank moet de geldsluizen openzetten.
Het waren precies deze onderwerpen waarover het economenvolkje in een permanente burgeroorlog was beland. Moeten we bezuinigen omdat anders de schuld onhoudbaar wordt, of juist stimuleren om te voorkomen dat we in een Japanse deflatiespiraal belanden? Moet de ECB doorgaan met het aanjagen van de inflatie, of is het monetaire beleid al veel te ruim? Het was een strijd op leven en dood, maar met de coronakennis van nu lijkt het niet meer dan scholastisch tijdverdrijf voor verveelde professoren.
Vrede in economenland, hoe krijgt het virus dat voor elkaar? Ik denk dat het komt doordat we met een uniek economisch probleem zitten. De overheid knijpt opzettelijk de economie af en het is nu vooral zaak dat er daardoor geen blijvende schade ontstaat.
‘De DJ draaide opeens de muziek uit. Straks gaat ‘ie weer aan, maar hoe houden we in de tussentijd de stemming er in?’
Of om een wat vrolijkere vergelijking te gebruiken: het feest was lekker op gang en de dansvloer stond vol dansende mensen, toen de DJ opeens de muziek uitdraaide. Straks gaat ‘ie weer aan, maar hoe houden we in de tussentijd de stemming er in? ‘Klap allemaal in je handen!’, roepen de economen in koor. ‘En stamp met je voeten! Dans op je eigen ritme!’ Ooit gaat de DJ weer draaien, en dan moet de dansvloer nog lekker vol staan.
Hadden we dat in de kredietcrisis ook niet kunnen doen? Toen was het feestje ook opeens voorbij. Maar van zo’n financiële crisis weet je niet hoe lang ‘ie duurt en of de neergang niet een noodzakelijke terugkeer naar normalere tijden is. De ene groep economen roept: ‘Zet de muziek harder, draai nog snellere beats, dan gaat iedereen wel weer dansen.' Terwijl andere economen zeggen: ‘De muziek stond veel te hard, de dansers hebben piepende oren. Tijd om de slingers op te ruimen.’
Deze huidige crisis wordt nu eens niet door de economie veroorzaakt. Het zijn geen hebberige beleggers, vrekkige banken of op dollars beluste oliesjeiks die voor de ellende zorgen. Er vallen dus ook geen punten te scoren voor het ene of het andere economische dogma, of een slag te winnen in het ene of het andere stokoude dispuut. Alle economenneuzen kunnen dezelfde kant op staan.
Wat niemand voor mogelijk had gehouden, is door de virusuitbraak toch gebeurd. Er is overeenstemming over het noodzakelijke economisch beleid. Stel tien economen een vraag over de coronacrisis, en je krijgt tien keer hetzelfde antwoord: de overheid moet nu alles uit de kast halen om de economie te ondersteunen, het tekort en de schuld mogen flink oplopen en de centrale bank moet de geldsluizen openzetten.
Het waren precies deze onderwerpen waarover het economenvolkje in een permanente burgeroorlog was beland. Moeten we bezuinigen omdat anders de schuld onhoudbaar wordt, of juist stimuleren om te voorkomen dat we in een Japanse deflatiespiraal belanden? Moet de ECB doorgaan met het aanjagen van de inflatie, of is het monetaire beleid al veel te ruim? Het was een strijd op leven en dood, maar met de coronakennis van nu lijkt het niet meer dan scholastisch tijdverdrijf voor verveelde professoren.
Vrede in economenland, hoe krijgt het virus dat voor elkaar? Ik denk dat het komt doordat we met een uniek economisch probleem zitten. De overheid knijpt opzettelijk de economie af en het is nu vooral zaak dat er daardoor geen blijvende schade ontstaat.
‘De DJ draaide opeens de muziek uit. Straks gaat ‘ie weer aan, maar hoe houden we in de tussentijd de stemming er in?’
Of om een wat vrolijkere vergelijking te gebruiken: het feest was lekker op gang en de dansvloer stond vol dansende mensen, toen de DJ opeens de muziek uitdraaide. Straks gaat ‘ie weer aan, maar hoe houden we in de tussentijd de stemming er in? ‘Klap allemaal in je handen!’, roepen de economen in koor. ‘En stamp met je voeten! Dans op je eigen ritme!’ Ooit gaat de DJ weer draaien, en dan moet de dansvloer nog lekker vol staan.
Hadden we dat in de kredietcrisis ook niet kunnen doen? Toen was het feestje ook opeens voorbij. Maar van zo’n financiële crisis weet je niet hoe lang ‘ie duurt en of de neergang niet een noodzakelijke terugkeer naar normalere tijden is. De ene groep economen roept: ‘Zet de muziek harder, draai nog snellere beats, dan gaat iedereen wel weer dansen.' Terwijl andere economen zeggen: ‘De muziek stond veel te hard, de dansers hebben piepende oren. Tijd om de slingers op te ruimen.’
Deze huidige crisis wordt nu eens niet door de economie veroorzaakt. Het zijn geen hebberige beleggers, vrekkige banken of op dollars beluste oliesjeiks die voor de ellende zorgen. Er vallen dus ook geen punten te scoren voor het ene of het andere economische dogma, of een slag te winnen in het ene of het andere stokoude dispuut. Alle economenneuzen kunnen dezelfde kant op staan.
Bron: Mathijs Bouman
4
- Report this post
