Het was mijn verjaardag. Mijn medewerker Speedy was al een tijdje ziek thuis, maar ik kon het bedrijf rustig overlaten aan Gonzalez, ook al zou die het druk krijgen. Om 6 uur 's morgens ging de telefoon. Het was Gonzalez. Hij had gisteravond een diner gehad maar had nu buikkrampen en enige onsmakelijke gevolgen, hij kon vandaag onmogelijk werken. Gonzalez is zeer gewetensvol, dus dat geloofde ik wel. Vloeken helpt niet, ik zal vandaag zelf aan de bak moeten.

Om 7 uur ging weer de telefoon. Mijn secretaresse. Ze was vergeten te melden dat ze vandaag naar de tandarts moest, dus ze kwam een paar uur later. Behoorlijk ontstemd kwam ik om 7.45 uur op het werk. Soms hebben we een rustige dag, dus misschien valt het wel mee.

Niet dus. Het was nog maar net 8 uur of de telefoon ging. Of er een pakket opgehaald kon worden op adres Vanweg en uiterlijk om 9.30 uur bezorgd kon worden op adres Bestemweg, hier in Pakketcity. Uit privacy- en concurrentieoverwegingen zijn namen en adressen fictief gemaakt. Er waren wel enkele eisen. Nadat ik de klant erop gewezen had dat elke eis de prijs met 10% zou doen stijgen stond de klant erop dat ik me aan vier eisen zou houden: 1. deze opdracht moet geheim blijven, er mag niet over het pakket gesproken worden 2. het pakket mag niet geopend worden 3. de besteller mag de auto onder geen beding verlaten en 4. het pakket moest heel voorzichtig behandeld worden. Standaard openen we nooit pakketten van klanten en we zijn er altijd voorzichtig mee, dus die twee eisen bracht ik hem niet in rekening.

Ik had dus 1,5 uur. Hoewel Pakketcity groot was en de Vanweg en Bestemweg ver uit elkaar lagen kon ik rustig aan doen, maar dan moest ik nu wel ongeveer vertrekken. Ik schakelde de centrale over naar mijn auto maar nog voor ik weg kon rijden ging de telefoon. Of ik een pakket kon ophalen op de Korte Lindelaan en kon bezorgen op de Lange Lindelaan. De voorletter, zowel van de belster als van de ontvanger was L, dus de een zal wel Leentje en de ander Lotje geheten hebben. Zo, nu kon ik weg. Dacht ik! Weer ging de telefoon en dat ging zo ca. 20 minuten door. Waarom weet ik niet maar mijn gevoel zei me dat het vanochtend in de soep zou lopen, dus ik plande alle afspraken in de middag.

Eindelijk kon ik dan vertrekken. Onderweg kreeg ik nog een paar telefoontjes. Ik hield me altijd aan de verkeersregels en zette de auto aan de kant om alles te noteren. Dat kostte tijd en nu begon ik hem toch een beetje te knijpen. Maar het bleef gelukkig tamelijk rustig en ik kon eindelijk goed doorrijden. Van rechts kwam een auto die volgens mij iets te hard reed. Haha, dat was een wagen van koeriersdienst Snelle Nel. Als ik me niet vergis zat Ingrid achter het stuur. Ze zal wel weer een spoedbestelling hebben!

Loading full article...