Een afschrikwekkende hobby?

Blij dat ik al zoveel obstakels in de afvalemmer heb weten te kieperen, voel ik me onoverwinnelijk. Nu lukt het me zeker, denk ik overmoedig en totaal in mijn nopjes. Maar wanneer ik met het voorwiel van mijn fiets al over de drempel van de hobbykamer ben, blijven mijn zijwieltjes achter de deurpost haken en vallen er pardoes af.  In een reflex schiet mijn voet naar beneden, om de fietsstandaard uit te schoppen. Helaas, iets te wild. De pin voor de bevestiging schiet eruit en de standaard vliegt net even buiten de kamer op de grond.

Er zit niets anders op dan met een judorol mezelf te redden, ik duik tegen de vlakte en blijf daar even roerloos liggen. Wat is er gebeurd? Heb ik dan zo'n foute inschatting gemaakt van de breedte van de deur? Tijgerend op mijn buik verlaat ik de kamer, ik neem de schade aan de standaard op en zie dat die niet meer te gebruiken is. De wieltjes zijn nog wel intact maar van het plakband is niets meer over. Dan maar kruipend schoonmaken?   Houden mijn knieën dat wel zo lang vol?

Niet opgeven, doorzetten, volhouden, je kan het, spreek ik mezelf streng toe. Voor mijn eigen veiligheid kijk ik nog even goed rond om er volkomen zeker van te zijn dat het niet wordt opgenomen. Een filmpje zou me zomaar een 'Lekker Snugger Bokaal' opleveren. Op de tafel staat wel een microfoon en een bandrecorder. Nergens een camera.

Ik realiseer me, dat ik nog nooit deze hobbykamer van binnen heb gezien, hield het verkeersbord me altijd al tegen of was het een gebrek aan belangstelling?  Dat laatste moet het wel zijn. Andermans hobby's boeien me nooit en nu ik er goed over nadenk, weet ik niet eens wat mijn man met zijn vrije tijd doet.