Verstoppertje spelen, het is vast heel wijs beste lezer. Maar zo niet mijn ding. Ik ga liever bloot "and head first." Liever "flat on my face", dan dat ik wegduik voor de klappen. Laat maar komen, ik heb inmiddels zoveel klappen gekopt, dat een deukje meer in mijn aangezicht me niet meer deert. Maar velen duiken weg uit angst, angst voor wat mogelijk kan komen. Wat is wijsheid lezer, verstoppen of klappen koppen? Blijven of gaan?
Toch had ons voorzichtige onderzoek slapende honden gewekt. We werden te opvallend en te vaak na gestaard of gevolgd. Te vaak waren er zwarte ruiters op gehoorsafstand van onze gesprekken.
Iets moet ze geïntrigeerd hebben, natuurlijk zijn wij de nieuwe in de stad en daardoor een makkelijk doelwit om de aandacht af te lijden van andermans zaken. Maar het beviel me niks. Ik weet niet wie wat ze op ons spoor had gezet, maar we zouden zo snel mogelijk moeten vertrekken en nog voorzichtiger zijn tot die tijd.
Onze verdiensten waren niet enorm, maar voldoende om even vooruit te kunnen. Morgen zouden we ons deel, althans wat mogelijk ons deel was, afdragen en in stilte het dorp verlaten.
Het moet midden in de nacht zijn wanneer Retsj opeens naast mijn bed staat“schiet op,” zegt hij. Het duurt enkele seconden voor ik helemaal wakker ben.
“Ze komen hierheen. Ik was net in de taverne en twee van die soldaten bleven mij in de gaten houden. Aan hun. gebaren en enkele woorden die ik opving begreep ik dat ze versterking gingen halen. Zodra ze vertrokken ben ik hierheen gekomen. We moeten nu weg, ik kan het mis hebben, maar vertrouwen doe ik het niet.”
Minuten later stond iedereen suf, maar gepakt, gereed om te vertrekken. Ik kwam als laatste de kamer binnen en stond als enige met mijn gezicht naar het raam. De fakkels reden al door de straten. Als door de geesten bezeten raasden we de trapper af. We verlieten het huis via de achteruitgang, die Remo ons ooit had laten zien. Weinig huizen hadden zo'n uitgang en mijn hoop was dan ook dat dit ons enkele minuten voorsprong zou geven.
Langs de achterzijdes van woningen rende we naar de rand van de stad. Daar wisten we een boerderij met een schuur die leeg stond en niet ver van de bosrand verwijderd was. Er waren geen wegen of huizen in de buurt. Als we ons daar zouden verschuilen tot de volgende nacht zijn duisternis uitspreidt en het grootste gedeelte van de soldaten door de slaap getroffen was, moest het mogelijk zijn het dorp zonder al te veel problemen te verlaten.
Hijgend bereiken we de schuur, als ik als laatste naar binnen ga werp ik een snelle blik over mijn schouder. Opgelucht haal ik adem, er zijn geen ruiters te zien, we zijn niet gevolgd. Ook was er niemand op straat, die ons gezien heeft. De hoop dat we veilig zijn groeit, maar we zullen moeten afwachten. Vannacht zullen ze blijven zoeken, de wegen rondom het dorp zullen gecontroleerd worden. Er zit voor ons niks anders op dan te wachten.
Dat dit nou net moest gebeuren nu Remo enkele dagen weg was, hij had als bestuurslid vast wat zaken kunnen regelen om ons te beschermen. Het was een ongelukkige samenloop van omstandigheden. We konden zelfs geen briefje achter laten om hem te bedanken voor zijn goede zorg.
Na zwijgend de dag en een groot deel van de nacht doorgebracht te hebben kunnen we ons eindelijk klaar maken voor de vlucht. Het was na middernacht en het dorp leek kalm. Er waren geen patrouilles, geen huiszoekingen, althans voorzover wij konden waarnemen.
Blijkbaar waren wij geen grote bedreiging waarvoor alles uit de kast gehaald werd en waren ze ons liever kwijt dan rijk. Toch praten we nog steeds in gebaren als Numico me maant op te schieten. Hij heeft de deur al op een kier en ziet zijn kans schoon de korte sprint naar de rand van het bos te aan te vangen. Ik pak mijn draagzak, sluit de deur en ren.
