"Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen!" Elf woorden die mogelijk een waarheid velen malen groter dan de spreekwoordelijke koe bevatten.
Toch staat die wereld, vol muren, hekken, kanonnen en dichte deuren. Zij gaat steeds verder op slot lezer, zij wordt keihard dicht gesmeten voor hen die niks hebben.
"Deze is voor u en mij en dit is ons moment," maar achtentwintig jaar later zijn we zoveel momenten verder, maar de wereld heeft nog immer haar compassie niet getoond.
"Iedereen die de Sikh ontmoet heeft van tevoren te horen gekregen wat te mogen zeggen en wat niet. Iedereen hemelt hem op, prijst zijn goddelijkheid, zijn immense rijk en zijn bestuurskracht. De man gelooft dat hij de wereld beheerst en niemand heeft hem ooit anders verteld. Niemand zal hem waarschijnlijk ooit anders vertellen, tenzij jullie op miraculeuze wijzen tot hem weten door te dringen, letterlijk en figuurlijk."
Inmiddels was iedereen wakker en luisterde aandachtig naar Reiko's verhaal. Toen hij zweeg viel er een lange stilte. Tot Numico het niet langer kon laten; “Cabilah heb jij Reiko geprobeerd te verleiden?”
Iedereen op Retsj na kon een glimlach niet maskeren, en ook al zagen we het niet, ergens moet een gevoel van schaamte in haar plaats hebben gehad. Ze keek de jongen streng aan. “Numico je bent veel te wijs voor je leeftijd, en je zou beter moeten weten dan een dame zulke vragen te stellen.”
“Als ik een dame zou kennen zou ik het haar ook niet vragen,” reageerde Numico ad rem.
“Het was meer dat tijdens mijn verhoor ik het gevoel kreeg erg in het nauw te zitten. Ook ik begreep dat wij waarschijnlijk het bericht van de bode niet zouden overleven, Rash kijkt niet op één of meerdere levens. Het leek me daarom logisch me nuttig te maken. Ik stelde me zachtaardig op. Gaf aan dat ik slechts mee mocht om te koken, te wassen en ander vrouwenwerk te verrichten.
Dat in combinatie met een zoete stem en een dommig lachje maakt mij tamelijk onschuldig. Daar moet jij je toch wel in kunnen vinden, Numico," grapt Cabilah. "Maar meneer hier," ze knikte naar Reiko, "vond het toch nodig mij te waarschuwen en vast te ketenen aan mijn enkel, zodat ik alle taken kon verrichten zonder de vrijheid om meer te doen dan dat.
Leuk geprobeerd dacht ik, daar gingen mijn kansen. Al viel de manier waarop hij naar me keek, me wel op. Ondanks dat de soldaten, die ik diende, smerige honden waren, zag ik in Reiko iets dat zachter was dan de rest. Iets wat mij ongewild aantrok. Ik zocht zijn gezelschap steeds vaker op. Niet alleen omdat dat het me veilig stelde van het gegraai in mijn decolleté en de klappen op mijn kont. Ik voelde iets vertrouwds wanneer ik in zijn nabijheid was.
En ja, toen hij tijdens de tweede nacht na wat drank mij begon te strelen, heb ik zijn hand niet weggeduwd. Maar het lot wil dat, voordat dit uit de hand liep, wij over onze jeugd spraken. Goden zij dank, anders had ik mogelijk met mijn eigen broer een bed gedeeld. Of minstens een onfamiliaire zoen.
Zijn verhaal leek zoveel op het mijne dat ik details begon te vragen. Het was tenslotte mogelijk dat zijn dorp in dezelfde regio zou liggen, toch. Toen noemde hij de naam van zijn familie en het dorp waar hij vandaan kwam. Het bloed werd hard in mijn aderen en elke haar op mijn lichaam kroop overeind.
Dit was een zieke grap en ik zei hem dat hij loog. Dat hij jullie informatie ontfutseld had en nu met mijn emoties speelde om me aan zijn kant te krijgen. Of me krankzinnig te maken. Het duurde even voor ik bedaarde, met betraande oog keek ik hem aan. Zijn ogen waren naar de grond gericht, toen hij opkeek liep er een traan over zijn wang. Ik heette Dadrie, sprak hij zachtjes en het brok in zijn keel kwam eruit in een stroom van tranen.
Voor de duidelijkheid dit was in zijn tent, geen van zijn mannen zou dit hebben begrepen, laat staan mogen zien. Die nacht sliepen we nauwelijks, en de volgende morgen waren zijn mannen trots op de wallen onder mijn ogen. In hun fantasie had Reiko mij de hele nacht wakker gehouden, wat een man moest dat zijn.
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
