Mogelijk is het mateloos irritant lezer dat u op dit soort momenten uren als niet dagen moet wachten voor de ontknoping. Helaas is dit verhaal in vele opzichten een weerspiegeling van het leven.
Dagen van dodelijk stilte gaan vaak vooraf aan dat ene moment van ontknoping. Die alles bepalende wijziging in die aaneenschakeling van monotone gebeurtenissen.
Waarom is het toch altijd die favoriete schakel die breekt? Waarom is juist dat pracht evenement eindig?
Nu komt ook Cabilah komt uit haar schuilplaats vandaan. Maar terwijl Numico richting de brug blijft rennen beweegt Cabilah zich weliswaar richting de brug, maar haar ogen blijven continu gericht op de strijd.
Inmiddels hebben de twee schutters ons bereikt en staan we tegenover een overmacht. Reiko haalt uit en met een maaiende beweging weet hij de overmacht iets minder machtig te maken. Het blad van zijn zwaard raakt met enorme kracht de hals van één van de soldaten. Het is weer vier tegen drie.
“Martio vertrekken,” schreeuwt Retsj, “als jullie drie het halen is het voldoende. Wij redden ons wel.”
Ik kijk naar Reiko, die druk bezig is de zwaarden te pareren. “Vertrek in de naam der goden,” schreeuwt hij uit, terwijl zijn zwaard als een wild beest heen en weer zwiept, de twee soldaten even terugdringend.
Ik kan het niet, ik kan deze mannen niet laten sterven, wat het doel ook mag zijn.
“Laat ons zegt Retsj kalm, er staan zoveel meer levens op het spel.” Terwijl hij spreekt dwingt hij zijn tegenstander dichter naar mij toe. Voor zo'n enorme vent is hij toch nog erg behendig met het zwaard. Schouder aan schouder staan we daar.
“Retsj, Reiko vergeef me. Jullie levens zullen niet voor niets zijn dat zweer ik.”
Retsj stapt tussen mij en mijn belager in en neemt net als Reiko twee man voor zijn rekening. Dan sprint ik richting de brug. De grond vliegt onder mijn voeten. Ik kijk niet meer om. Daar voor me staat Cabilah, ze is nog steeds de brug niet overgestoken. Als een standbeeld staat ze daar, starend naar het wapengekletter. Ik stop met rennen.
“Martio ik moet, ik kan ze niet laten sterven, het moet werken. Hij zegt toch dat het domme honden zijn. Dan moeten ze wel luisteren. We kunnen ze toch niet achter laten,” haar stem klinkt hees. Tranen staan in haar ogen. Waarschijnlijk huilde ze voor beide mannen. Dan loopt ze haar mannen tegemoet, zingend, prachtig zingend.
Het lijkt of alles langzamer gaat. Haar stem klinkt ijl, als de zang van de goden en ik voel alles verslappen. Het kost me moeite weer grip te krijgen op mijn geest. Als dat lukt zie ik dat ze de mannen genaderd is. Me bewust van haar plan ren ik haar achterna.
Op het moment dat ik haar inhaal is ze op gehoorsafstand van de mannen. Dat blijkt te kloppen, want de soldaten, die met Retsj vechten, laten hun armen langs hun lichaam hangen. Ook Retsj dreigt zijn wapen te laten zakken. Ik ren op de woudreus toe en sla hem in zijn gezicht. Geschrokken kijkt hij op, dan glimlacht hij en duwt zijn handen tegen zijn oren.
De twee soldaten, die nog steeds probeerde Reiko de zee in te drijven, kijken om. Waarschijnlijk vanwege de stilte achter hen, ze zien hun maten doelloos stilstaan. Even laten ze Reiko met rust om te zien wat er gaande is. Ze lopen op hun stilstaande collega's af. Hun voormalig leider maakt daar gebruik van en sprint richting de brug. Blijkbaar is hij bekend met de gave van zijn zus.
De twee soldaten, die op weg waren naar hun stille collega's, zijn weldra ook gevangenen van Cabilahs stem verwacht ik. Met Retsj aan mijn zijde begeef ik me eveneens naar de brug. Cabilah loopt rustig achter ons aan nog steeds zingend. De mannen volgen haar stem, als levende doden lopen zij haar achterna. Dan hoor ik Reiko schreeuwen, “Verdomme Cabilah die roodharige is doof.“
Gedrieën draaien we ons om. Drie van de vier mannen hebben hun armen slap langs hun lichaam hangen, maar de vierde heeft plotseling zijn boog in de aanslag. Reiko en ik grijpen naar onze bogen, die we inmiddels over onze schouders hadden gehangen, maar er zou een wonder moeten plaats vinden wouden wij eerder schieten dan de soldaat. In een razend snelle beweging ligt de boog in mijn hand en terwijl ik richt, hoor ik de pees van een boog ontspannen. Aan Reiko's houding is duidelijk te zien dat hij het niet was.
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
