Bent u zich bewust van de dingen die werkelijk van waarde?
Staat u stil bij de zaken die mogelijk nooit meer terugkeren?
Maakt u momenten voor uzelf, opdat ze een leven lang niet vergeten worden?
De tempel was gevuld met allerlei hoogwaardigheidsbekleders, bedienden en soldaten. Natuurlijk was er niemand van het gewone volk. Dat stond buiten de hekken om een glimp op te vangen van de pracht en praal, die zich verzameld had in de tempel. Het voelde zeer ongemakkelijk te moeten spreken voor een groep als deze. Ik wist niet hoeveel, of eerder hoe weinig, van hen Krya's visie deelde.
“Uit Sions naam heet ik u van harte welkom.
Het merendeel van u zal niet weten wie ik ben, daar dat ook niet van enig belang is wil ik u vragen daar verder niet bij stil te staan.
U bent gekomen om afscheid te nemen van een bijzondere vrouw, een wijze vrouw en goede moeder. Een vrouw die het beste voor haar onderdanen wou. Zich daar uiteindelijk zo sterk voor heeft gemaakt dat ze die inzet heeft moeten bekostigen met de hoogst mogelijke prijs, haar leven.
Zoals ik hier nu sta, door de gesprekken die ik met haar gevoerd heb, weet ik dat zij het waard vond om voor haar idealen te vechten en te sterven. Zij zou het liever anders gezien hebben, maar het ging haar om de juiste keus en niet de gevolgen daarvan.” Er werd zacht gefluisterd en ik hoorde de naam Sikh regelmatig vallen, ik zag enkele mensen ongemakkelijk schuiven op de stenen banken maar vervolgde.
“Hare hoogheid heeft een land achtergelaten waar ze niet meer trots op kon zijn. Haar wens dit te veranderen zal plaats hebben. Mogelijk dat zij als martelaarster, door velen hier niet aanwezig, als inspiratiebron gezien zal worden. De oorsprong van de, volgens haar, zo noodzakelijke veranderingen.” Weer zweeg ik even, het gefluister was inmiddels overgegaan in zacht gepraat en ik voelde dat er hier en daar woede uitbarstingen plaats hadden die, waren wij hier niet in memoriam, al lang en luidkeels uitgesproken waren.
Nu stonden enkele mensen op en vertrokken in stilte, sommige spuugde op de vloer alvorens ze vertrokken. Blijkbaar hadden ze een geheel andere dienst verwacht, waarschijnlijk voor een heel ander iemand. Het voorbeeld van de eerste vertrekkende werd gevolgd door iets minder dan de helft van de aanwezigen.
“Nu we dan tezamen zijn met hen die hier kwamen om afscheid te nemen van een grote vrouw, een vrouw met lef en een vrouw met visie wil ik u een kleine anekdote vertellen.
Deze vrouw, waarvan u alle weet hoe mooi en gracieus ze was, zag ik niet lang geleden voor het eerst. Mijn ogen wisten niet wat ze zagen, naarmate ik haar beter leerde kennen waren het niet enkel mijn ogen, maar eveneens mijn hart en hersenen die vervuld raakte van haar schoonheid. Ik had deze vrouw lief, ondanks haar trouwbelofte, had ik deze vrouw lief.
Enkele onder u weten heel misschien dat haar levenspartner al geruime tijd niet meer lichamelijk of geestelijk in haar geïnteresseerd was. In ieder geval dat dacht hij, er waren tenslotte zoveel belangrijkere zaken dat zij niet meer in zijn drukke leven paste.
Zoals de vrouwen en wijze mannen weten is een vrouw als een tuin. Zij dient verzorgd en vertroeteld te worden anders overwoekert ze. Wordt ze onbegaanbaar, tot ander handen haar met liefde gaan bewerken.
Deze vrouw is ondanks alles nooit onbegaanbaar geworden. Ze heeft er voor gekozen zich in te leven in hen die in dit rijk leefde en heft dat haar prioriteit gemaakt. Wachtend op het besef van haar man dat zij wel waardevol genoeg was. Wachtend op zijn handen, die haar liefdevol zouden bewerken.
Zelfs toen ze liefde voelde voor een andere man bleef ze trouw aan haar echtgenoot. Bleef ze wachten en in stilte hopen dat hij op een dag het besef zou krijgen wat hij liet verwelken.
Wachtend op zijn liefdevolle handen kwam ze terecht in zijn dodelijke greep. De greep die haar einde inluidde. Pas toen, en dit is iets wat menigeen niet weet, pas nadat hij haar had gedood kwam zijn besef. Zijn besef dat hij het geen hij het liefste had, had laten verwelken en uiteindelijk zelfs had verwijderd uit de tuin.
Pas toen het onomkeerbaar was begreep hij wat voor schoonheid hij had laten sterven.
Een vrouw zo bijzonder dat toen het besef eindelijk doordrong hij niet in staat was er mee te leven. Een vrouw die een man nog na haar dood zo weet te beïnvloeden moet van een bijzondere soort geweest zijn. Een soort dat helaas nog veel te weinig voorkomt op deze wereld. Dus laat haar as die verspreid is over dit land de aarde en alles wat daar uit voortkomt voeden, opdat er meer vrouwen zoals zij nodig zijn voor de betere wereld, die zij voor u, en alle anderen in dit rijk, wenst.”
Ga naar deel 198 van dit online feuilleton.
Het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen voor meer achtergronden zie "Waarom ik mijn boek blog".
Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
Onder de foto staat een link naar het volgende deel (indien het reeds uit is).
Klik hieronder voor uw mijlpalen:
