Geeft u zich ooit over aan hen die u geprobeerd hebben te domineren?
Geeft u zich over als u weet dat u hen die u lief hebt leed bespaard?
Gaat u op uw rug liggen, poten in de lucht, buik ontbloot als teken van onderdanigheid, of is het om uw meerdere het gevoel te geven dat uw zijn overheersing aanvaard?
Hoe lang kunt u lijdzaam toezien, hoe lang duldt u hen boven u?
Zeven maanden na de brief van Nachtegaal.
Stuksgewijs druppelde de leden van de raad de grote vergaderzaal binnen. De ruimte was onderdeel van één van de vakantiehuizen van de Sikh familie. Zij het dat onder het afgelopen regime ze nooit gebruikt werden. De voormalige Sikh hield er niet van te moeten reizen en daardoor afstand te moeten nemen van zijn gezag. Maar de prinses vreesde voor haar leven als ze zich binnen de muren van de stad zou wagen. Hier had ze zicht op de soldaten die enkele van de adviseurs hadden meegebracht.
Deze werden dan ook door haar beveiligers zorgvuldig uit haar buurt gehouden. De zaal was groot, groter dan de vergaderzaal in het paleis die slechts ruimte bood aan de twaalf die daar hun zetel en tafel hadden. Hier waren de tafels langs de muren opgesteld. Zes aan beide zijde. De muren droegen de vaandels van de twaalf provinciën van het rijk, die vanaf de hoge zoldering tot aan de grond reikte. De vaandels waren schitterend gekleurd. Ze diende onberispelijk schoon te zijn, want een smet op de vaandels was een smet op het rijk, aldus de Sikh. De tot in de hoogte door getrokken ramen van vlaspapier droegen schitterende schilderingen. Ze filterden het licht en wierpen een prachtig kleurenspel door de zaal. Een brede rode loper liep midden door de zaal, aan beide zijde was er een gedeelte van de vloer onbedekte.
Voldaan liepen de adviseurs de grote deuren door, inmiddels gewend aan de macht kwam het niet in hen op als voorheen de loper slechts voor het goddelijke bloed bedoeld was en dat zij de onbedekte paden diende te volgen.
Nu wandelde ze in vol ornaat, want ook hun kleding hoefde niet meer eenvoudiger te zijn dan die van hun hoog geplaatst leider, over de loper naar hun plaatsen. Enkele waren zelfs onthutst dat de zetel van de afgezette troonopvolgster hoger stond dan die van hen. Ze waren hier toch uiteindelijk bijeen om haar machtsoverdracht te ontvangen, in ruil voor haar vrijheid weliswaar. Maar wat gaf het? Een laatste maal zou zij vanuit haar positie op hen neer mogen kijken. alvorens ze voorgoed zou verdwijnen in de anonimiteit. Zo zou het volk weten dat er geen ander macht meer was waar ze zich achter konden schuilen.
Dat zou de tweedracht, die sinds de dood van de Sikh gegroeid was en bleef groeien, doen ophouden te bestaan. Niemand zou meer geloven in de terugkeer van de troonopvolgster en waar geen hoop is, is geen verzet.
Sion had lang nagedacht, ze had naarmate het verzet groeide de wreedheden tegen de bevolking zien toenemen. Ze was machteloos geweest, ze kon de groeiende groep die haar en haar moeders idealen onderschreven niet beschermen tegen de machtshonger van de raad. Ze kon dit niet nog langer laten voortduren. Ze was niet zeker of ze ooit de zeventien zomers zou halen en hoeveel mensen diende er nog te leiden? De afgelopen maanden had de raad meer bloed doen vloeien binnen de grenzen van het rijk, dan in alle zeven jaren daarvoor. Enkel en alleen om haar positie te benadrukken. Nu stond Sions besluit vast.
De heren waren erg vergenoegd geweest toen ze de boodschap ontvingen dat in ruil voor een vrijgeleide, een financiële compensatie en wettelijk geregelde vrijheid, de troonopvolgster bereid was de macht alsnog over te dragen aan de raad. Deze zou eigenlijk voor een periode van twee jaar zijn, maar vriend en vijand wisten dat wanneer de overdracht eenmaal getekend was de macht van de raad toereikend zou zijn om haar voorgoed buitenspel te zetten.
Sion wist dit, haar keus was echter de enige manier om het bloedvergieten te doen ophouden. Tenslotte bezat de raad de financiën, de kennis en de mankracht om het land te regeren. Zelfs al zouden ze zich aan de regels houden, dan zouden ze haar enkel als speelbal gebruiken. Ten slotte was ze slechts een vrouw, van goddelijk bloed, maar toch slechts een vrouw.
Sion was nog steeds in het zwart gekleed, sinds het overlijden van haar moeder had ze niets anders gedragen. Inmiddels had ze haar dood een plaats kunnen geven, maar gevoelsmatig zou nimmer kunnen samenwerken, laat staan buigen voor hen die haar vader omgepraat hadden haar moeder te doden. Ze zag geen andere uitweg dan deze.
De raad was iets waar ze nooit meer iets mee te maken wou hebben, nooit meer wou ze herinnerd worden aan hun vuile spel om hun eigen hachje te redden. Uiteindelijk had dat haar tot deze definitieve beslissing gebracht. Het was niet de manier waarop ze normaal gesproken zou handelen, maar de situatie liet haar geen keus. Als zij wou leven dan moest dit gebeuren, het deed haar pijn haar overtuigingen opzij te zetten, maar voor een nieuwe, vrije start, was dit noodzakelijk.
Sion zat al op haar zetel, niet die van haar vader, maar die van haar grootvader, voordat de adviseur generaals de zaal betraden. Ze werd ziek van hun zelfgenoegzame en smalende blikken. Van achter de zwarte sluier, die haar ogen verhulde, zag ze dit alles aan. Ze zag de afgunst in hun ogen. Zelfs nu, terwijl zij op het punt stond alles op te geven, hadden ze nog afgunst.
Ga naar deel 201 van dit online feuilleton. Het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen voor meer achtergronden zie "Waarom ik mijn boek blog".
Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier. Onder de foto staat een link naar he volgende deel (indien het reeds uit is).
