Ik liet me plat vallen op mijn buik en sloop als een slang die laatste meters de berg af. Mijn ogen continu gericht op de hutten, die het dichtstbij lagen, om te zien of iemand door het kabaal gewekt was en zou komen kijken wat er in vredesnaam een dusdanig geluid gemaakt had. Gelukkig bleef het stil. 

Na enkele minuten durfde ik me op te richten en mijn weg sluipend te vervolgen. Het zicht is dusdanig miniem dat de hutten slechts donkere contouren in de nacht zijn. Wederom moet ik glimlachen als ik een hut passeer waar zo luid gesnurkt word dat ik er niet van zou kunnen slapen. Dan ineens zie ik niks meer, een fel licht verblind mijn aan het duister gewende zicht. Een grote witte vlek, een waas. Ik steek mijn handen naar voren en voel de hitte van vlammen. 

Als door een poema achterna gezeten zet ik het op een lopen, mijn handen die ik voor me uitsteek voelen iets wat waarschijnlijk een menselijke schouder is. Ze duwen deze met geweld opzij. Op herinnering en gevoel leg ik de eerste meters af, tot mijn ogen weer dingen beginnen te onderscheiden en ik bijna bij de trap ben. Dan hoor ik een trillerige stem in de nacht roepen. 'De zeeduivels, zeeduivels.' 

Met soms wel drie treden tegelijk vlieg ik de trap af, mijn hart beukt nog harder in mijn borst dan voorheen. Ik voel dat ik lach, een lach van de pure spanning waaraan ik nu bloot sta. Zolang als ik kan blijf ik rennen, totdat het pad verdwijnt. Nu moet ik het voorzichtiger aan gaan doen, want de grond is bezaaid met stronken en takken, daarnaast staan er links en rechts enorme doornstruiken. Dit betekent gelukkig dat mijn eventuele achtervolgers ook hun tempo moeten verlagen.

Even houd ik stil vanwege stemmen die ik hoor, maar als snel besef ik dat het de wind is die door de bomen fluit, wat als gefluister klinkt. Het bos wordt steeds dichter begroeid en het enige kompas dat ik heb zijn de sterren, die zo nu en dan door het dikke dak van takken en bladeren zichtbaar zijn. Zij vertellen me dat ik nog steeds in zuidelijke richting ga. 

Pas wanneer de zon opkomt en ik in de verte de glinstering van water zie, vertraag ik mijn pas. Aan de waterrand zak ik op mijn knieën. Ik vouw mijn handen als een kom om mijn zeer droge mond van vocht te voorzien. Mijn reflectie in het water doet me pas beseffen wat voor verschrikking ik geweest moet zijn voor diegene die mij gisteren, in het holst van de nacht, tegen het lijf liep. Door de modder en het bloed was ik niet meer herkenbaar. Ik zag er uit als een verwilderde, een monster uit oude, mythen. Geen wonder dat hij dacht dat hij een van onze grootste nachtmerries, een waarachtige zeeduivel, had gezien.

Met mijn handen was ik mijn gezicht schoon van de modder en de geronnen bloed resten. Daar op mijn knieën aan de oever kom ik voor het eerst weer tot rus. Ik kijk naar de opgaande zon, ze verspreid een schitterend roze licht aan een ontwakende blauwe hemel. Ik gun mezelf even de tijd om te genieten. 

Dan schrik ik op, achter me hoor ik het kraken van een tak. Met een ruk draai ik me om. Zouden ze me nu al gevonden hebben, zou mijn spoor zo makkelijk te traceren zijn geweest? Het lijkt me onmogelijk. Gehurkt, met mijn blik gericht op de plek waar het geluid vandaan kwam blijf ik zitten en wacht af wat komen gaat.

Ga naar deel 32 dit is een dagelijks feuilleton, het verhaal is gebaseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen. Voor het volgende deel klik hier. Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.