Minuten lang blijf ik gehurkt zitten, elke spier in mijn lichaam gespannen om bij de geringste beweging op de plaats waar ik het geluid gehoord dacht te hebben in actie te komen. Het blijft verdacht stil, spiedend vanuit mijn ooghoeken bekijk ik de omgeving, terwijl ik de plek van het geluid niet uit het oog verlies. 

Enkele meters bij mij vandaan, aan mijn rechterzijde ligt een dikke boomstam, waarschijnlijk ooit aangespoeld. Het zou een goede dekking bieden, als ik hem wist te bereiken.  Ik kon door de dichte bebossing van het woud geen enkele beweging of geluid waarnemen. Dus waagde ik het erop, laag bij de grond blijvend sloop ik naar de boom. Ik verschanste mij erachter en haalde diep adem, alvorens ik voorzichtig mijn hoofd durfde te  draaien om over de rand van de boom mijn blik op de plek in het woud te richten waar ik eerder het geluid hoorde. 

Het bleef akelig stil en ik begin te vermoeden dat het echt een dier geweest moet zijn dat mij de stuipen op het lijf gejaagd heeft. Daarnaast was het een heftige nacht geweest, mijn lichaam en geest waren door de continue inspanning behoorlijk uitgeput geraakt.

 Het is goed mogelijk dat ik door de vermoeidheid en spanningen lichtelijk paranoïde begon te worden. Toch leek het mij het mij verstandig om het zekere voor het onzekere te nemen en mijn ingevingen, hoe paranoïde ook, serieus te nemen.  Het kon geen kwaad om extra voorzichtig te zijn. Ik besloot de plaats waar ik het geluid had gehoord te onderzoeken, om me ervan te gewisse dat ik werkelijk niet gevolgd werd.

Het was een kleine open plek tussen de struiken, maar groot genoeg om een flink zwijn aan het zicht te onttrekken. Op de plek lagen dierlijke uitwerpselen en hier en daar was vaag een pootafdruk zichtbaar, maar aan de rand was iets vreemds. Terwijl ik door mijn knieën zakte om de plek beter te kunnen  bekijken hoorde ik geritsel boven mijn hoofd, toen ik opkeek vlogen twee grote zwarte vogels richting de zon. Een prachtig gezicht, dat mij duidelijk maakte dat de vreemde afdruk, die op een menselijke hiel leek, dat vast niet was. Als hier een mens geweest was waren de vogels al veel eerder weggevlogen. Na een diepe zucht van verlichting besluit ik dat het tijd wordt om een plek te zoeken waar ik veilig kan uitrusten.

De kaart die ik samengesteld heb uit de verhalen van mijn dorpsgenoten vouw ik open. Aan de hand van de bergwand en de buiging van de rivier bepaal ik mijn mogelijke positie. Het eerst volgende dorp is zeker nog twaalf dagen reizen, maar op een halve dag afstand aan de overzijde van de rivier is de plek die de mannen drakepunt noemen. 

Een rotsachtig stuk land met velen steile, uit het niets oprichtende, punten op de bergwand langs de oever. Het verhaal doet de ronde dat je 's morgens als de zon opkomt vanaf de juiste piek het vuur van de draak kunt aanschouwen. Als je geluk hebt zie je de draak zelf ook nog. Hij zou op een richel in de wand wonen en 's morgens als hij ontwaakt minuten lang een vuurtong tonen aan eenieder die de durf heeft zich in zijn nabijheid te begeven.

Mijn totemdier getrouw blijvend, besluit ik dat die draak vast een veilige plaats is. Tenslotte heeft mijn totemdraak me tot nu toe nog altijd geholpen. Ik beschouw draken als mijn beschermers, die piek moet dus wel veilig zijn. 

De jongemannen, die met dit verhaal terug kwamen, werden door vele uitgelachen. Want de algemene opvatting in het dorp is dat draken mythische beesten zijn, die al vele eeuwen niet meer zijn waargenomen en enkel nog voorkomen in de overleveringen, die gedurende koude winternachten verteld worden. 

Al sinds ik een kleine jongen was heb ik dit betwijfeld, al helemaal toen mijn totemdier een draak bleek te zijn. Onze kennis van de wereld was zo beperkt dat de kans dat draken bestonden mij groter leek dan de kans dat ze niet bestonden. Dat idee heb ik nooit volledig los kunnen laten. Ook al sprak ik het niet uit, vanwege de positie die ik beklede, diep van binnen hoopte ik ooit een draak te aanschouwen.