Delen met je naaste, er is niks mooiers toch lezer? Maar wat deel je niet met je naaste? Wat zeg je niet, omdat het hen meer belast dan u wilt? Of moet je gewoon alles delen, met het risico dat de belasting hoog is?
Soms zullen de resultaten van het delen van dat wat te belastend lijkt verbluffend en volledig onverwacht zijn.
Vroeg in de morgen wanneer de schemering nog niet is verdrongen door de zon word ik gewekt door Retsj. Hij staat samen met Numico volledig gepakt klaar in de deuropening van de stallen. Mijn eerste reactie is me om te draaien en door te slapen, maar al snel dringt wat we van plan waren tot me door.
Gehaast kom ik overeind. Ik zie de beide mannen glimlachen als ze mij als een haas mijn spullen zien pakken. We laten buffel hier achter, ze voelt zich thuis op de boerderij en aangezien we nauwelijks last hebben hadden we geen last dier nodig.
Als we gedrieën de stallen verlaten staat Kosa, vergezeld door zijn inmiddels geheel opgeknapte vrouw, al te wachten in de deuropening van hun huis. Zijn vrouw doet een stap naar voren, buigt en dankt ons voor alle hulp. Dan overhandigt ze een gevlochten mand.
Als ik hem aanneem hoef ik al niet meer te raden naar de inhoud. De geur van fruit en vers gebakken platte broden stijgt op om mijn neus te herinneren aan haar magie. Magie die ze elke avond weer ten toon spreidde, wanneer wij aan tafel plaats namen.
“Voor onderweg,” zegt ze er eigenlijk overbodig bij. Kosa haalt zijn hand uit z'n vest en houdt er een leren buidel in. “Het is iets meer dan het afgesproken bedrag, aangezien jullie meer gedaan hebben dan we afgesproken hadden.” Numico wil protesteren, maar ik leg een hand op zijn schouder terwijl Kosa hem vriendelijk aankijkt zegt hij. “Dat weet ik jongen, het is niet nodig, maar geloof mij jullie zullen het harder nodig hebben dan ik.”
Als we al geruime tijd in noordoostelijke richting zijn getrokken bedenk ik me dat de jongens nog niks weten van de zaken die Kosa mij de nacht ervoor had geschonken. Even twijfelde ik om het voor me te houden, de vooruitzichten worden er niet rooskleuriger op als ze weten wat er verbonden zat aan deze zaken.
Tot nu toe was het officiële doel de man te zoeken van Numico's droom. Maar we waren een team, ik mocht het niet voor ze achterhouden. Ik had het woord achterhouden nog niet volledig gedacht, toen ik daardoor herinnerd werd aan wat Oniko voor mij `achtergehouden´ had.
Daar op de top van een heuvel begroeid met enorme naaldbomen leek mij een geschikte plek om de inhoud van de rieten mand aan nadere inspectie te onderwerpen. “Zullen we zo halt houden en wat eten,” vroeg ik achter om kijkend waar Numico en Retsj pratend naast elkaar liepen. Er steeg een licht gejuich op, blijkbaar waren zij al even enthousiast over de kookkunsten van Kosa's vrouw.
Met een volle maag begon ik aan het relaas over wat er gisteravond gebeurd was nadat ik alleen achter gebleven was met Kosa. Wanneer ik ze geheel op de hoogte heb gebracht vertel ik hun ook de drijfveren, die mij tot deze reis dwongen.
Ik vertel hen over mijn visioenen tot in de meest gruwelijke details. Dan toon ik ze het embleem en beide kijken verbaasd. ”Wat is er? Vanwaar deze blikken ?" Vraag ik.
Numico is de eerste die spreekt: “Dat embleem heb ik eerder gezien, zeker weten. Verdorie, waarom schiet het me niet te binnen, ik weet dat ik het ken. Maar dat zou toch vreemd zijn Martio, dat ook ik dat embleem ken, terwijl we beide zeker weten dat dit de eerste keer is dat we het in stoffelijke vorm zien.”
“Ook ik ken dat symbool,” dreunt de bassige stem van Retsj.
Ga naar deel 71 van dit dagelijkse feuilleton. Het verhaal is gebasseerd op regressietherapie, fantasie en levensvragen. Voor het volgende deel klik hier. Voor een overzicht van alle delen tot nu toe klik hier.
