Dochterlief staat met haar armen vol tuingereedschap.
'Zullen we dat maar achterlaten?' Vraag ik bijtend op mijn lip om haar niet uit te kafferen. Ze bedoelt het goed en wil op haar eigen manier een steentje bijdragen aan het inpakken.
'Je weet, mam, dat ik graag op alles voorbereid wil zijn. Wat als het gras zo hoog is dat het ons uitzicht verpest? En er is toch ruimte genoeg in de kofferbak?'
'De krukken van je moeder moeten ook nog mee,' bemoeit manlief zich er tegenaan.
'Die gaan sowieso mee maar hoeven niet in de koffer. Eentje zit naast mij de auto te besturen en de ander op de achterbank.' Het is het geijkte grapje dat ik mijn twee lieverds als krukken beschouw. 'Maar de ruimte die nu nog rest, is gereserveerd voor mijn high-heels.'
Altijd stressvol, die vakantievoorbereidingen.
