Met een vreemd mannetje in de lift

De verlichting achter de melkwitte panelen flakkert even op het moment dat de lift zich in beweging zet. Naast me staat een persoon van zeer geringe lengte. Hij is gekleed in een opvallend, zilverkleurig kostuum. Zijn huid is diepdonker en zijn korte, metaalachtige krulletjeshaar glimt met een blauwzwarte gloed. Zonder enige blijk te geven mij te zien, staart hij met priemende, gitzwarte ogen voor zich uit. Ik realiseer me ineens dat ik droom en met dat ik me dat realiseer, weet ik dat mijn gave zich weer aan het openbaren is. Uit ervaring weet ik dat ik niets anders hoef te doen dan me te blijven realiseren dat ik droom en de beelden die me getoond worden, goed in me op te nemen. Het antwoord dat ik zoek zal zich dan, zodra ik uit de droom ontwaak, aan mij openbaren.

Het verkrijgen van antwoorden

Het antwoord op vragen die ik tijdens mijn wakende leven als belangrijk beschouw, wordt mij namelijk altijd via dromen aangereikt. Het geeft best wel een kick als je je tijdens het dromen bewust realiseert dat je droomt en dat je daarna gewoon kunt doordromen in de wetenschap dat die droom je naar de antwoorden zal leiden die je zoekt. Ik ben dan ook bijzonder blij met deze gave. Het enige vreemde is wellicht dat ik me er tijdens het dromen niet van bewust ben om welke vraag het gaat. Als ik wakker wordt, realiseer ik me pas op welke van de aktuele vragen waar ik mee zit, ik het antwoord heb gevonden. Ik heb me wel eens afgevraagd of mijn gave aangeboren is. Het antwoord daarop heb ik echter nog niet gevonden. Ik heb het mijn vader nooit gevraagd en helaas kan ik het hem ook niet meer vragen omdat hij onlangs overleden is. En al had hij nog geleefd, dan nog was het maar de vraag of hij zich erover uit zou laten, als hij die gave ook had gehad. Hij zou er eerder geheimzinnig over doen, net zoals over die twee mysterieuze stenen ballen die hem zijn hele leven hebben geobsedeerd. De betekenis van twee vreemde stenen ballen heb ik trouwens ook ooit in een droom gevonden. Maar dat is weer een ander verhaal.

Een dynamisch schilderij

Ik voel hoe de lift vertraagt en na een ‘ping‘ schuiven de metalen deuren geruisloos open. De droomfiguur glijdt uit de lift en ik volg hem op de voet. De ruimte waarin we ons nu bevinden, baadt in een zacht licht dat uit de muren lijkt te komen. Aan een van de muren hangt een schilderij waarboven het getal 14 prijkt. Ik vraag me af of dat getal op het schilderij slaat of dat het slechts een aanwijzing is dat we ons op veertien hoog bevinden. De droomfiguur glijdt naar het schilderij toe. Ik maak de aanzet om een stap te doen en begin dan op enkele centimeters boven de vloer vooruit te glijden. Of eigenlijk is het meer zweven dan glijden. Het lijkt nog wel het meest op een schaatsbeweging waarbij ik alleen mijn rechterbeen gebruik. Door de kracht van mijn wil behoud ik voldoende snelheid om tot naast de droomfiguur voor het schilderij te geraken.

Het schilderij toont Vladimir Poetin in een Napoleontisch kostuum. Terwijl ik het schilderij sta te bekijken, wordt het kostuum van Poetin plotseling doorschijnend waardoor te zien is dat hij, hoe vreemd, borsten heeft en mijn moeders lingerie draagt. Dan keert het oorspronkelijke beeld weer terug. Gefascineerd blijf ik een tijdje staan staren hoe het schilderij afwisselend die vreemde beelden vertoont. Een krachtige wereldleider die een travestiet blijkt te zijn, of is het juist andersom? Dan verdwijnt het beeld van Poetin en verschijnt een door Rembrand geschilderde religieuze voorstelling van Jezus die de wond in zijn zij aan een sceptische Thomas toont. Is iets pas echt als het bewezen is, zelfs de illusie van een droom?

Een onverwachte maaltijd in een chique restaurant

Plotseling glijdt de droomfiguur naar rechts weg. Ik maak mijn blik los van het schilderij en volg hem in de richting van een deur die enkele meters rechts van het schilderij zichtbaar geworden is. Zodra we de deur hebben bereikt, zwaait deze uit zichzelf open. De deur blijkt toegang te geven tot een restaurant met een chique uitstraling. Slechts een klein deel van de keurig gedekte tafeltjes is bezet. Ik glij naar een van de onbezette tafeltjes toe. Direct nadat ik ben gaan zitten, verschijnt de droomfiguur naast mijn tafeltje en serveert een roomzachte vispaté van zalm met een vleugje citroen en een gekoelde fles witte wijn met het etiket La Chapelle de Sainte Rosaline. Ik geniet intens van dit onverwachte feestmaal en ik heb daarbij het gevoel alsof ik een overwinning aan het vieren ben.

Loading full article...