Een gevaarlijke vriendschap - Proloog
GRAAG FEEDBACK!
Ik wil jullie vragen om eerlijke feedback. Wees gerust kritisch met vragen stellen, reacties geven en dus ook feedback. Ik hoop uiteindelijk dit verhaal echt te kunnen uitgeven als boek. Echter op dat punt ben ik nog lang niet, aangezien sommige stukken tekst nog ontbreken, sommige plots nog verder uitgeschreven dienen te worden en sommige taalfoutjes nog aangepast dienen te worden. Dus ik ben dankbaar aan allen die kritisch zijn en mij op deze manier kunnen helpen om mijn verhaal nog verder te perfectioneren.
Proloog.
Een piepend geluid doet de veertienjarige Anne wakker schrikken. Direct zit ze rechtop in bed. Ze wrijft de slaap uit haar ogen en kijkt om zich heen. Met haar ogen half open, ziet ze witte muren en blauwe gordijnen. Maar dit zijn toch niet, nee dit kunnen niet de kleuren zijn die zij in haar slaapkamer heeft! In haar hoofd bonst het en het lijkt alsof er een knoop in haar buik gelegd is. Anne is zo in de war dat ze haar eigen kamer niet herkent. En wat nu als het klopt, dat het haar eigen kamer niet is? Waar is ze dan wel?
Ze probeert te bedenken wat er niet kloppend is aan dit plaatje. ‘Denk even goed na, Anne.’ Het wil alleen niet zo lukken. Waarom doet juist nu haar geheugen het niet? ‘Kom op nu Anne’, zegt ze ditmaal hardop tegen zichzelf en ze graaft in haar herinneringen tot ze er hoofdpijn van krijgt. En dan ineens: ja, ze weet het weer! Haar gordijnen zijn niet blauw, die zijn rood van kleur. En haar muren zijn niet wit, die zijn volgeplakt met posters van haar idolen en foto’s van haar met haar beste vriendinnen. Nu het tot haar doordringt dat ze niet thuis is, rijst de vraag op waar ze dan wel is? Een voor haar vreemde omgeving in ieder geval. Ze kijkt nog eens rustig de kamer rond. Naast haar ziet ze een paal staan met één of ander kastje eraan gehangen. Er hangt een leeg zakje aan de paal, hieraan een slangetje. Anne volgt het slangetje met haar ogen en dan realiseert ze zich ineens dat ze wakker is geworden in een ziekenhuisbed. De piep die haar wakker heeft gemaakt, is die van het infuus die aangeeft leeg te zijn. Ze wrijft over de plek waar het slangetje eindigt en voelt nu ook de stekende pijn van de infuusnaald die in haar arm prikt. Wat zit die naald op een ongelukkige plek, denkt ze bij zichzelf.
It also comes at a special time. Just this morning, I told my new director about my accident and hospital experience. I think that's why it comes in deeper than average.