Een ice pack

“Gevallen,” legt Dunya uit. Drie weken is ze bezig met de opleiding voor Handhaver. Terwijl ik keihard werk op school om de klassen draaiende te houden waar ik inval, gaat Dunya vol voor haar nieuwe studie. Ondanks de regeltjes en discipline, gaat ze erg goed. Mijn verwachting dat ze in conflict zou raken met docenten omdat ze graag haar eigen gang gaat, komt gelukkig niet uit. Ik ben trots op haar dat ze het zo goed doet. Maar nu dus gevallen en voordat het kwartje valt verstrijkt er wel wat kostbare tijd. Ik ben zo druk bezig met nakijken, opruimen, overdracht enzovoort, dat de foto van het ice pack niet tot me doordringt. Ik zie zoveel kinderen per week die een ice pack komen halen om kleine dingetjes. Dat het bij Dunya natuurlijk anders is, sta ik even niet bij stil. Totdat ze eind van de dag belt en zegt dat de docent van sport heeft gezegd dat ze langs de Eerste Hulp moet gaan.

Naar de röntgenafdeling

Pas de volgende dag lukt het om de huisarts te contacten. In het ziekenhuis kunnen ze er geen breuk van maken, maar als de pijn na anderhalve week niet minder wordt, stuurt de huisarts ons terug naar de röntgenafdeling. En al snel vinden ze nu toch een klein breukje, misschien zelfs twee, maar die tweede is helemaal onduidelijk. “Negentig procent van de mensen breekt iets in de pols bij een handblessure, maar jij hebt een botje onder je duim gebroken. Dat komt bijna nooit voor!” legt de assistent-chirurg uit. Dunya kijkt me veelbetekenend aan. Nog geen jaar geleden brak ze haar vinger bij kickboksen. Dat kon ook niet volgens de arts, omdat ze bokshandschoenen droeg. Nu maakt ze weer het onmogelijke waar en dat doet ze toch mooi even.