Een gruwelsprookje

'Laat mijn fouten niet de jouwe worden. Wijk niet af van de route die ik je gegeven heb. Negeer ongure types die je een kortere weg aanbevelen. Ook al zien ze er op het eerste oog ongevaarlijk uit, al praten ze nog zo mooi, die patjakkers rijden maar wat graag een scheve klapschaats. Wolven in schaapskleren zijn het, voor je het weet lokken ze je het bos in, verslinden ze je met hun ogen, maken ze gigantisch misbruik van je. Dus kind, hiiijhiiiijghu,' na de belerende waarschuwende speech haalt ze raspend adem: 'Kind, luister naar de ervaringswijsheid van een oude vrouw, wees op je hoede! Tot straks.' Met een laatste rochel verbreekt ze de verbinding.

Mijn oma heeft een traumatische ervaring opgedaan. Toen zijzelf als klein meisje eens bij haar grootmoeder koekjes bracht, werd ze op slinkse wijze om de tuin geleid en op een beestachtige manier verscheurd en verslonden. Bij dat deel van het verhaal kreeg ik het Spaans benauwd, ontplofte bijna van angst en verschool me niet zelden achter het expansievat van de verwarmingsketel. Alsof dat me zou beschermen tegen de explosieve plot van het verhaal.

Door een wonder overleefde ze. De horrorstory werd weliswaar in een sprookjesjasje gegoten, maar ik kreeg toch altijd een raar gevoel in mijn maag. Bij het gedeelte waar de reddende jager de verkrachter van mijn oma te lijf ging, kromden naast mijn tenen zelfs mijn teennagels zich. Hoewel ik de afloop kende, was ik als kleine meid altijd bang dat mijn oma geraakt zou worden en het er niet heelhuids zou afbrengen.