Het is inderdaad wel zo. Mijn partner wist het mij te vertellen, en nu lees ik het hier bij jouw mooie tekst. Dat verdriet en plezier best samen kunnen gaan, want dit is totaal nieuw voor mij.
Hoe vreemd het ook kan klinken, toch is het zo. Ik heb de keuze gemaakt om door te gaan. Om te leren genieten zonder man maar met onze zoon. Het is niet eenvoudig maar ik kan het. Er zijn ook mensen die het niet kunnen. Mooi om te lezen dat je hier iets nieuws leest.
De eerste keer dat ik weer echt even kon lachen was letterlijk met de jaarwisseling. Ik had onze zoon gevraagd of hij het vuurwerk wilde zien en dat vond hij een goed plan. Dus ik haalde hem uit bed en hij ging samen met mij vuurwerk kijken. Ineens roep hij... Show moreDe eerste keer dat ik weer echt even kon lachen was letterlijk met de jaarwisseling. Ik had onze zoon gevraagd of hij het vuurwerk wilde zien en dat vond hij een goed plan. Dus ik haalde hem uit bed en hij ging samen met mij vuurwerk kijken. Ineens roep hij dan ook heel enthousiast "VUURWERK" en hij wijst ernaar. Dat was het eerste echte lach moment. Toen waren we 1 maand verder.
rouwen en lachen horen zeker bij elkaar, na begrafenissen is het vaak ook gezellig door de herinneringen die worden opgehaald met elkaar. Maar ook bij het voorbereiden van een uitvaart, het afscheid nemen van een naaste voor euthanasie en zo voort.
Hier was het anders. Het was toch nog te onverwachts. Het leek goed te gaan. Te kort na de diagnose. Hij was nog maar 54. Met veel moeite heb ik de uitvaart weten voor te bereiden.