Boot gemist

“Hij is onderweg!” roept Dunya blij. We halen opgelucht adem. Haar vader komt vanuit Engeland om haar te erkennen als zijn dochter. Het is altijd spannend of hij woord houdt of dat er toch weer iets tussenkomt. Nu moet het goedkomen, er kan niks meer misgaan. Dan komt er een nieuw appje. “Papa weet niet of hij op tijd is voor de afspraak,” zegt Dunya. “Hij heeft de boot gemist, maar hij gaat wel heel erg zijn best doen!” De spanning loopt weer op. Ik krijg geen hap meer door mijn keel. Wat als…. We hebben zolang gewacht op dit moment. Afgelopen zomer was hij ineens in Amsterdam. “We gaan even naar de gemeente!” zei hij. “Dat gaat niet!” zei ik boos. “Daarvoor moet je een afspraak maken en dat duurt lang!” We maakten een afspraak en hij beloofde in november terug te komen. Nu wachten we vol spanning of hij op tijd is.

Nieuwe achternaam

Tien minuten te laat staan we bij de balie. We krijgen een nummertje en mogen doorlopen naar boven. Ik heb ondertussen appcontact met vriendinnen van Dunya die buiten wachten als verrassing. Als we eindelijk aan de beurt zijn stijgt de spanning bij mij opnieuw. Als haar vader niet alle vragen meteen begrijpt legt Dunya ze uit of geeft zelf antwoord. “Je wilt de achternaam van je vader?” vraagt de dame tegenover ons. Dunya zegt luid en duidelijk “ja!” Er is geen spoortje twijfel bij haar. “Ik ga de geboorteakte halen,” zegt de ambtenaar van de burgerlijke stand even later. Ze komt terug met een collega die even meekijkt. “Dat is geen goed teken,” denk ik nog, maar even later krijgen we de akte waarop we alle drie moeten tekenen.