Een opgevangen gesprek...

Ken je dat, het gevoel van tweede keus te zijn? Het gesprek van vorig jaar in de trein, staat mij vandaag de dag nog steeds bij. Er zaten twee mannen achter mij met elkaar te praten. Ik had mijn dopjes in mijn oren, waar Chris de Burgh het nummer Sailing away in zong. Nadat  ik hoorde dat de ene man tegen de andere zei: ‘Weet je, ik droom nog zo vaak over mijn ex. De vrouw waar ik nu bij ben, is zo gezapig, zo… ik weet niet, een beetje saai is misschien een beter woord. Mijn ex, zó anders en levendiger. Steeds vaker mis ik haar.’ De andere man mompelde iets in de trend van dat hij ook weleens over een andere vrouw droomde, gewoon ééntje voor erbij. Ik had inmiddels mijn geluid van het muziek wat zachter gezet en tegelijkertijd voelde ik mij een luistervink. Aan de andere kant had ik plots medelijden met beide vrouwen van deze mannen. Het meest eigenlijk met de vrouw van de man, die nog steeds over zijn ex droomde en zijn eigen vrouw maar saai blijkt te vinden.

Als die vrouw dat toch zou weten, wat zou dan haar reactie zijn? Je zal maar tweede keus van een man zijn. Volgens mij weet je nooit of je eerste, tweede of misschien zelfs wel derde keus van iemand bent. Je kan immers nooit in de ander zijn hoofd kijken. Niet met de ander mee dromen. Gelukkig maar, anders zouden heel wat huwelijken op de klippen lopen. Exen gaan weer met exen. De relaties duren maar kort en hevig. De klik was er en vrolijk gaat men verder door het leven. Voor je het weet komen er ouwe koeien uit de sloot, die nooit echt verzopen waren. Alles wordt weer opgerakeld en de exen gaan als single verder het leven door. Proberen het met die en die. Steeds is het net niet de kers op de taart.

Alle relaties die je hebt gehad in het verleden zullen altijd een deel van je leven blijven. Ja toch? Gewoon een stukje geschiedenis in je hoofd wat je als schokkend, liefdevol, verdrietig, grappig, vertederend kunt ervaren. Hoe dan ook, ze blijven in je geheugen gegrift. Koesteren moet je ze, die herinneringen.

Veel mensen leven hun tweede keus leven. Wist je dat? Het is een oké leven. Niets te klagen, niet verschrikkelijk erg. Best wel tevreden zijn. Er zijn immers altijd mensen die het slechter hebben.
Veel films op t.v. beginnen ook zo, omdat dit een herkenbaar punt is voor mensen. Men leeft mee en dan opeens gebeurt er iets in de film, wat alles op zijn kop zet. Zoiets dacht ik, terwijl ik het geluid van mijn muziek weer wat harder had gezet, om het gewauwel van die twee mannen niet meer aan te hoeven horen.