Een pakjesavond in Spanje om nooit te vergeten!

Wegens emotionele redenen was ik vorig jaar niet bezig met pakjesavond. Ik probeerde vooral gewoon voorbij deze datum te komen, zonder te beseffen wat ik mistte die avond. Het liep anders, en zo hadden wij totaal onverwacht in Spanje ineens een pakjesavond voor onze kleine dame die toen nog niet eens wist wat Sinterklaas was, en deze traditie niet kende.

Omdat het voor degenen die dit ons bezorgden misschien een groter gebaar was dan zij zich beseften, schrijf ik nu deze blog. We waren namelijk totaal ontroerd, en het mooie gedicht heb ik nog steeds in bezit en kom ik zo nu en dan tegen met tranen in mijn ogen omdat ze dit voor ons deden die avond.

Wat was er gebeurd? We hadden een laten we zeggen, verschrikkelijk hectische dag. Ik zal verder niet in details treden wegens privacy redenen van degene waar dit om gaat, echter moesten wij hals overkop van onze woonplaats naar het huis waar we eerder een tijd vrijwilligerswerk deden voor de dieren daar. Waarom is niet belangrijk, maar het was onduidelijk voor hoe lang dit zou zijn, dus moesten we halsoverkop spullen inpakken en een van ons werd getaxied door de betreffende "Sinterklaas" in zijn bus, echter moest ik dus met de dame met de gewone bus daarheen. Die besloot onderweg ineens heel erg te gaan huilen, ontroostbaar. Ik had toen nog ontzettend veel last van mijn rugblessure dus voor mij een enorm zwaar iets om haar de bus in en uit te moeten met het ontzettende harde gegil van haar (het was niet te doen in die bus te blijven, dit stond ook nog eens ramvol, en het betroffen 3 bussen totaal helaas meer dan een uur reistijd.)

Onderweg besloot ik dus ergens een kop koffie te bestellen en daar haar luier te wisselen en een fles te maken. Waarvoor ik nog voeding moest halen, want ik had in alle haast de voeding in de koffer gestopt die dus al op plaats van bestemming was. Maar onze dame dronk toen zo af en toe nog een fles erbij, en ik voelde me niet comfortable haar borst te geven op die plek met al die spullen.. Ik was ergens gestrand waar ik de weg niet eens kende ook nog. Dus ik was echt intussen tranen met tuiten aan het huilen van onmacht, omdat ik totaal overbelast was en verging van de pijn intussen.

Toen ik eindelijk op de plek van bestemming arriveerde kwam alles eruit, en gelukkig had mijn vriend al een kop koffie klaargezet, die was heel welkom! Nog steeds besefte ik toen niet dat het pakjesavond was, het was namelijk al donker intussen..