Voor veel gelovigen is het Onze Vader een standaard gebed. Het is in je hoofd gestampt, je kent het van haver tot gort en je bidt het vrijwel op de automatische piloot. Je kunt het dan bijna vergelijken met een mantra. Maar zou dat werkelijk zijn hoe Jezus Zijn discipelen leerde bidden?

Jezus had een extreem diepgaande relatie met Zijn Vader in de hemel, met God. In woorden en in daden volgde Hij de wil van de Vader. Tot Zijn bloederige marteling en dood aan het kruis toe. De beloning is minstens zo groot. Het loon dat voor Hem lag was de redding van de mens(heid) en een plek aan de rechterhand naast Zijn Vader.

Jezus zocht tijdens Zijn leven op aarde regelmatig de stilte op om te bidden. Om met Zijn Vader te praten en af te stemmen. En aangezien wij – als we Zijn offer accepteren en in God geloven – ook Gods kinderen genoemd worden, is God ook onze Vader. Een Vader die onze openheid en eerlijkheid verdient.

Als je in dat bekende gebed bidt: “Uw wil geschiede…”, betekent dat dat je jouw eigen wil ondergeschikt maakt aan die van je Vader. Nu weet Hij beter wat goed is voor jou dan dat je dat zelf weet, dus het is een heel nobel deel van het gebed. Echter, besef je werkelijk wat dat betekent? Toen Jezus dat bad, hing Hij een paar uur later aan het kruis. Is dat hoever God met jou mag gaan? Ik noem het Onze Vader in de titel niet voor niets een riskant gebed…