Een rode envelop tussen mijn post.

Mensen weten mij altijd te vinden. De één voor dit en de ander voor dat. Je kent het wel denk ik. Zelfs als ik op straat loop word ik regelmatig aan gesproken, net als in de winkels. Als je dat de hele dag door hebt, dan krijg je vanzelf een hoestbui door een droge strot van al dat praten. Nou goed, ik was onderweg naar de winkel en jawel hoor stond daar bij de ingang een man die mij een interview wilde afnemen. Heel vriendelijk vroeg hij of hij mij mocht interviewen. ‘Nou nee, zei ik, ik heb eigenlijk erg weinig tijd.’ ‘Je kan er wel een weekendje Terschelling mee winnen hoor, wil je dat mislopen,’ zei hij met een knipoog. Een weekendje weg klonk wel erg aanlokkelijk en ik besloot mij te laten interviewen. Vervolgens vroeg die man mij het hemd van mijn lijf. Ach ik kreeg er nog lol in ook. Half uurtje later waren we klaar en ik begaf mij de winkel in. Ik hoopte natuurlijk dat ik ook daadwerkelijk zou winnen, want de bijstand is ook niet bepaald een vetpot.

Tot mijn stomme verbazing lag er een maand later een rode envelop tussen mijn post. Mijn hart maakte bij voorbaat al een klein sprongetje. Snel opende ik de envelop en jawel, ik mocht met vier mensen een weekendje naar Terschelling, op een camping, in een stacaravan. Van geluk maakte ik een vreugdedansje en belde snel mijn vrienden die ik wel mee wilde hebben. Ze konden allemaal. Datum afgesproken, nog even reserveren en wij zijn er klaar voor. Terschelling here we come…

Op de heen weg met de boot hadden we nogal guur weer. Het stormde en de regen kwam met bakken tegelijk de lucht uitvallen. Op zee gingen we nog slingeren ook en dat is nou net iets waar ik niet zo goed tegen kan. Misselijk weet je wel? Dus ik rende snel de trap af, richting de wc’s. Het is mij nog steeds een raadsel hoor, er ging een deur open en daar rolde een stofzuiger de gang in. Muts die ik ben wil er overheen springen en bleef met mijn voet achter de stofzuigerslang haken. Pats, daar lag ik op de grond vlak naast een emmer met sop om de vloer te dweilen denk ik. Ik kon mij er niet druk om maken en leegde al liggend mijn maag erin. Net wanneer ik omhoog wil komen, zie ik dat de vloer bezaaid ligt met huidschilfers. Arrejakkkes nog aan toe. Deze boot is aan een grondige sop beurt toe blijkbaar. Nog na rillend over zulk viezigheid liep ik weer naar boven naar het restaurant en tevens zit gedeelte, waar het bandje onverstoorbaar door speelde, slingerend of niet. Ze speelden daar vast om de passagiers een beetje af te leiden van de hoge golven om ons heen en het lawaai wat dat met zich mee brengt, te minimaliseren.