Een stukje hel op aarde
Dit is het dus. Zo voelt dood aan. Ik bevind me in de hel. Had ik wat meer geduld op kunnen brengen, wat minder sarcasme ten toon gespreid, was ik hier vast en zeker niet beland. Te laat voor tranen om gesproken woorden, het afscheid kan niet gekeerd worden. Verzengende hitte, de zonnestralen van het vagevuur, dalen als vlammen op me neer. Geen drukte om me heen, enkel een beklemmende benauwde stilte. Ja geluiden zijn er wel, geen menselijke levende wezens, geen stemmen. Geruis, gekraak, geritsel. Het suist en kolkt in mijn hoofd. Alsof ik van alle kanten ingesloten word met huilend gejank, katachtig gekrijs, snerpende tonen. Vermoedelijk van geesten uit het hiernamaals, demonen, geen paradijselijke engelen, geen lieflijke Hof van Eden bewoners.
Lichamelijk lijkt alles te functioneren, alle onderdelen van mijn lijf voel ik nog. Pijnscheuten blijven me maar aanvallen en mijn geest is niet in staat om de herkenbare pijnen weg te denken. Het positieve denken, wat mij zo sterk maakte heeft me in de steek gelaten. Vandaar mijn vermoeden in de hel beland te zijn. Langzaam kom ik bij mijn positieven. De pijn wordt erger, onverdraaglijker, ik open mijn ogen, de helle zonnestralen verblinden me. Wanhopig knipperend poog ik het licht te verdragen, te wennen aan de helheid. Voor mijn ogen ontwaren de geluiden zich. Het kolken en suizen komt van de oneindig lijkende zee. Kalmte straalt ervan af, rustig rollende golfjes. De wind tussen de palmboombladeren veroorzaakt het ruizen, overvliegende vogels krijsen. Waar de andere geluiden vandaan gekomen zijn weet ik niet, ik zie ze niet, hoor ze ook niet meer.
Mijn observatievermogen ziet een paradijselijke omgeving. Rationeel denkend een eiland, mogelijk zelfs onbewoond. Het zilverachtige zand loopt in een kromming van een halve cirkel. Nu ik de omgeving waarin ik me bevind in me opgenomen heb, concentreer ik me weer op mijn lijfelijke aanwezigheid hier.
Hoe kom ik hier? Wat is er gebeurd? Waar komen die pijnscheuten vandaan?
Ik richt me enigszins op, om de schade aan mezelf te ontdekken. Het gaat moeizaam. Mijn rechterbeen was altijd al zwak en pijnlijk, maar mijn linkerbeen? De schrik slaat me om mijn hart wanneer ik het gehavende lichaamsdeel bekijk. Van de bovenkant van mijn dij tot halverwege mijn kuit is de huid helemaal opengereten.
Vlagen van de gevolgen van geleden zeeziekte komen mijn geheugen tarten. Ik sta alleen aan de oostzijde van het schip, buk over de reling om mijn maaginhoud in zee te kieperen. Een plots opkomende duizeligheid doet mij te ver overhellen. De wind is me niet gunstig gestemd, niemand hoort mijn gil. Bij het overboord slaan voel ik een scherpe pijn in mijn been, de ruwheid van de buitenkant van de reling heeft hem helemaal opengereten. Ik hallucineer, sterf ik een verdrinkingsdood? Blijkbaar heb ik mijn bewustzijn verloren, want vanaf dat moment houden de herinneringen op.
Dit is het dus. Zo voelt dood aan.
~~~~
Kleine opeenhopende ergernissen hadden ten grondslag gelegen aan mijn besluit om er even tussen uit te gaan. Even weg van alles. Ik wou weer kunnen genieten van de man op de bank, die onderuitgezakt naar TV beelden keek, intussen luisterend naar zijn favoriete Radioprogramma. Steevast mijn waarschuwend ~Voeten van die salontafel, je schopt bijna de waxinekaarsjes eraf~ negerend. Ik wou weer zijn grapjes kunnen waarderen, om zijn onnozele appels met peren vergelijkingen kunnen lachen.
Het verlangen naar geduld op kunnen brengen voor mijn dochtertje groeide. Het kind dat met grote voorzichtigheid een plantje in de vensterbank druppel voor druppel water gaf, werd door mij beloond met :"Pas op, je verzuipt hem nog." Vroeger kon ik vertederend om haar nauwkeurigheid glimlachen. Nu irriteerde het me. De cruise was een unieke gelegenheid om nieuwe energie op te doen.
Bij mijn vertrek gaf ik haar een mobieltje.
"Waarom, mama? Ik ben toch niet jarig?"
"Als afscheidscadeautje."
Met haar knuffelbeest in haar armen geklemd, keek ze mij met grote angstige ogen aan.
" Kom je nooit weer terug, blijf je voor altijd weg dan?"
"Ja, voor altijd."
Het sarcastische antwoord was eruit voor ik het wist. De opwellende tranen in haar ogen veegde ik met keukenpapier droog. Vroeger had ik ze teder weg gekust. Haar geruststellend verzekerd dat mama maar een grapje maakte. De cruise was onvermijdelijk, ik moest er hoognodig tussenuit.
Gekweld door herinneringen aan thuis, besef ik dat de weg terug er niet meer is. Het eiland is mijn beloning, mijn welverdiende hel op aarde. Met de laatst gesproken woorden tegen mijn eigen kind, heb ik mezelf afgeschreven. Ja, voor altijd.
Sharing = earning
1,000,000 views = € 1,000
100,000 views = € 100
10,000 views = € 10
1,000 views = € 1
500 views = € 0.50
250 views = € 0.25
100 views = € 0.10
50 views = € 0.05
25 views = € 0.025
10 views = € 0.01
And much more
- Comments (20)
- Recommended
- Milestones
Here are your recommended items...
Here are your milestones...
How is your daughter now? How will she deal with it?
Be carefull what you wish for. ?