Mijn eerste zwangerschap liep niet echt zoals rozengeur en maneschijn.
Op 24w6d, nadat ik een week rugpijn had gehad waarbij ik niet kon staan, liggen, zitten, slapen of wandelen, ging ik toch even langs op spoed om die 2 pijnlijke plekken in mijn buik te laten controleren.
Bleek dat ik weeën had en nog maar 1,3cm baarmoederhals, daar waar deze minimum 3cm moet zijn. Een week weeënremmers en platte rust voor de rest van de tijd was het verdikt. Info over vroeggeboorte, hoe de prognose is van kindjes die nu geboren worden, risico op handicaps, een bezoekje aan de NIC (neonatal intensive care) om een beeld te krijgen hoe doorschijnend ze er nog kunnen uit zien. 2 venijnige spuitjes longrijping in mijn billen met een interval van 24u om de longen een boost te geven.
Het kwam hard binnen.
Maar na een week remmers, bleef mijn buik rustig en mocht ik verder thuis wat plat liggen. Hoera!
Maar dat houdt meer in dan je denkt. Ik mocht nog maar 2x de trap nemen. 1x om naar boven te gaan om te slapen en 1x om naar beneden te gaan om op te staan (al een geluk hebben we een gasten wc op de gelijkvloers). Wandelingen verboden. Kleine stapjes mogen. Verplaatsingen buitenshuis moesten met een rolstoel. Plat liggen, als in PLAT of half recht. Zitten niet langer dan een uur. Geen sex: Geen penetratie, geen orgasme. Niets dat de baarmoeder kan doen samen trekken.
Ahum... come again? Ik was 25w en mocht tot 40w niets van sexuele handeling ondervinden (ik dacht toen nog niet aan het feit dat sex na een bevalling óók nog wat op zich laat wachten)... geweldig. Geheel onthouding... voor mij dan toch... mijn man mocht uiteraard wel zijn verlangens voldoen... niet eerlijk!
Met goede moed en vol vertrouwen begonnen we aan de laatste 15 weken.
Maar op 30 weken scheurde mijn vliezen. Scheurden, want het was geen vloed. Het waren af en toe wat plasje vocht dat ik frequent verloor. Op naar het ziekenhuis, en inderdaad. Vruchtwater. Zolang ik geen weeën kreeg was er niets te vrezen. Je blijft water aanmaken en kan dus perfect nog een tijdje verder met opvolging in het ziekenhuis.
Dit betekende minsten 2x per dag aan de monitor voor harttonen baby, hartslag mama, weeën opvolging, ... jezelf spoelen met de sproeier die naast het toilet hangt bij elk toilet bezoek, voldoende drinken, 3x per dag gespoeld worden met heerlijk lauw water door de vroedvrouw (of -man). Enkel uit je bed komen om te eten, te douchen en naar het toilet te gaan.
Zo heb ik nog 3 weken rondgelopen... of eerder plat gelegen in het ziekenhuis. Ook een vermoeiende periode voor mijn man, want hij kwam elke dag langs. Wat niet moest voor mij, maar ik klaagde niet want ik vond het best wel fijn. In het weekend krijg je al eens bezoek maar doorheen de week zit je een hele dag alleen. En je hebt snel al alles gedaan wat je maar kan doen en wordt zelfs marathon-series kijken saai en vermoeiend.
Maar op 33weken was het dan zo ver. Weeën. En ze gingen Walt laten komen, want de gynaecoloog wou me volgende week toch inleiden omdat het risico op infecties en complicaties anders te groot werd. Het kon goed zijn dat mijn lichaam nu ook al reageerde met het uitzetten van mijn kind omdát er een infectie was en het dus wilde beschermen.
De bevalling liep vlot en antibiotica werd gestart. Uiteindelijk bleek er geen infectie te zijn.
Walt was 40cm en 1,560kg. Een prematuur. Klein, mager en mooi roze. Zijn beentje stond "krom", precies uit de heupkom omdat hij door het waterverlies zo vast zat tegen de baarmoederwand en de spieren zo ontwikkeld/krom getrokken waren. Ook zijn schedel was rechts afgeplat omdat hij met die kant tegen de wand werd gedrukt. Niets wat kinesitherapie niet kon oplossen. En inderdaad, na oefeningen die we ook thuis verder zetten is alles in orde gekomen.
Maar het moederschap begon... uitgesteld... want na 4 dagen was ik thuis... zonder baby. Werd ik overgeleverd aan de regels, ritme en manieren van het ziekenhuis. Voelde ik me stand-in babysit. Want moeder voelde ik me nog niet. Ik wou borstvoeding geven. Ongeacht. Kolven, kolven en kolven. Dat was het enige dat ik had dat een bewijs was dat ik moeder was. Mijn buik was al weg. En ik had geen kind.
Na 5 weken ziekenhuis, een heleboel alarmpjes, een hersenbloedingetje, hartstilstand, 1000 katheders in de mini adertjes, sonde voeding onderzoeken, bloedtransfusie en slaaponderzoek later, kwam Walt eindelijk thuis. En daar zat ik dan opeens met een baby. Zonder mensen om me heen die dirigeerden. Ik mocht zelf alles bepalen. Zelf alles beslissen. Zelf alles doen... alleen... want mijn man zijn 10 dagen vaderschapsrust waren al opgebruikt. Om die eerste weken samen naar het ziekenhuis te gaan. Het waren maanden die ik op auto-piloot heb geleefd en als overbeschermende babysit heb rond gelopen. Die het perfect moest doen. Want nu moest ik het opeens alleen doen, na 5 weken ziekenhuis. Begeleidt te zijn.
Pas wanneer er fysieke interactie van Walt kwam, zijn armpjes op stak naar mij, zich kon vooruit bewegen en zelfstandig naar me toe kon komen, ben ik me eigenlijk pas moeder beginnen voelen. Want hij wou die ene persoon, kwam naar die ene persoon die voor hem "Mama" was. En dat was ik!
Nu ben ik, na 5 jaar, weer zwanger. Een jaar hebben we gewikt en gewogen, in gesprek gegaan met de gynaecoloog, voordat we de beslissing tóch maakten om voor een tweede te gaan. Doorheen de zwangerschap overviel me geregeld het gevoel van "aan wat zijn we begonnen", "is dit wel zo slim geweest". Maar globaal voel ik me overgelukkig. Er komt nog een kindje bij. Een babytje. Om vast te houden. Te verzorgen. Dicht bij je te dragen. Te voeden. Voor op te staan s nachts (hier ga ik nog op vloeken, maar nu niet, nu is het een romantische fantasie). Van te houden. Walt de liefde te laten voelen voor zijn zusje (want het wordt een meisje en Walt is door het dolle heen, want rokjes zijn zo veel mooier dan broekjes, zegt hij zelf).
De mijlpalen waar het bij Walt misliep zijn de mijlpalen die ik ongeschonden wil halen. 25w (ook levensvatbaar), 30w, 33w en 37w (officieel geen prematuur meer).
En mijlpaal 1 van 25 weken hebben we gehaald. Ik ben nog aan het werk, heb geen problemen. Toch wordt het stilaan zwaarder. Alles duurt wat langer, bewegen wordt moeilijker en rondwandelen doen we liever niet te lang. Bij walt lag ik net 1 dag in het ziekenhuis met weeën en een verkorte baarmoederhals. Sex, in de grote zin van het woord, ondanks ik er best wel behoefte aan heb, staat wel op een laag pitje. Zuiver uit ongerustheid, angst om dingen in gang te zetten die vermeden kunnen worden. Bij mijn man ook, dus we zitten op dezelfde golflengte en praten er ook veel over. Niet alleen over de sex (of het tekort eraan ;-), maar over de ongerustheid in het algemeen) Zitten, rusten en liggen doe ik op elke moment dat ik kan. Walt lijdt er al een beetje onder, dat ik niet zo veel meer samen speel met hem. Toch niet meer mee op de grond. Net nu hij in zijn lego bouw fase zit.
Maar op naar mijlpaal 2: 30w. Het ziet er gunstig uit. Ik begin er steeds meer vertrouwen in te hebben. Ik ben goed bezig. We halen die 37 weken!
Volgende blog
Mijlpaal 2: 30 weken
https://yoo.rs/verbondenheid/blog/mijlpaal-2-30-weken-1518346722.html?Ysid=46750
