#echografie
#uitvinding
#Science




Geneeskundig onderzoeker Xuanhe Zhao sprong haast een gat in de lucht toen hij samen met zijn ontwerpteam er uiteindelijk dan toch in geslaagd was om een werkzaam echografie-apparaat te creëren. Het is niet groter dan een postzegel en het kleeft voldoende op de menselijke huid.
Eenmaal erop kan je zomaar door de huid van een mens kijken.
Waar je het ook legt het laat meteen een beeld zien van het orgaan dat er onder aanwezig is.

"Een nieuw tijdperk van draagbare beeldvorming is nu ontsloten", zegt  collega Pnon.

Van het innerlijke plezier dat hij daarover heeft kleurt zijn gelaat iets rozer en blinken zijn ogen als groene opaalstenen.

Normaal moet je voor een echografie eerst een vloeibare gel op de huid van een patiënt aanbrengen. Daarna wordt er een echokop of transducer op je lichaam gezet.
De echokop zendt dan geluidsgolven uit. Die worden door het orgaan in je lichaam teruggekaatst. Deze echosignalen worden dan omgezet in een beeld.

Met de oude methode droogt de gel na een tijd uit. Dan zie je helemaal niets meer.
Het is ook lastig, zelfs met een robotarm, om de transducer, voor lange tijd, op de gewenste plek te houden.
Met de minuscule pleister is dit probleem opgelost.

Heel wat koppels kennen het vroegere toestel wel. Vol verwachting met een dikke buik bekijken ze dan op het scherm hun schattige piepkleine foetus.
 
De nieuw ontwikkelde pleister kleeft op de huid dankzij twee dunne lagen elastomeer die een middelste laag van vaste hydrogel omringt. Het is een grotendeels op water gebaseerde materie dat makkelijk de geluidsgolven doorlaat. In tegenstelling met de vroegere gel is de laatstontwikkelde elastisch en rekbaar.
Het elastomeer zorgt ervoor, zoals je vast al vermoedt, dat de hydrogel niet  uitdroogt. 
De onderste laag kleeft aan de huid. Terwijl de bovenste zich hecht aan piepkleine transducers.

Het ultrasone kleinnood is ongeveer twee vierkante centimeter in doorsnee en drie millimeter dik. Bijna hetzelfde als een postzegel dus. Het kan bovendien 48 uur lang heldere beelden van innerlijke organen leveren.

Het ding kleeft als het beste.
Vrijwilligers deden er verscheidene handelingen mee zoals zitten, staan, joggen,fietsen en zelfs gewichtheffen.
Terwijl de vorsers hun grote bloedvaten,hart,longen en maag observeerde.

Op het ogenblik heeft het toestel wel een hinderlijke euvel. Het moet nog altijd wel met draden aan een toestel verbonden worden dat de geluidsgolven vertaalt in beelden.

Men werkt eraan om deze  beelden draadloos door te geven.

Dan kunnen de pleisters zelfs mee naar huis.

"We stellen ons een aantal pleisters voor die op verschillende plaatsen op het lichaam kunnen aangebracht", zegt Zhao, "We zullen er voor zorgen dat ze kunnen communiceren met mobiele telefoons. Daarbij worden bepaalde slimme algoritmen ingewerkt om de beelden op aanvraag te kunnen analyseren. 
Het is een enorme stap vooruit. Een toestel dat tal van nieuwe mogelijkheden biedt"

"Zo kan het ook gebruikt worden door consumenten", springt zijn collega bij, "Ze kunnen die dan aanschaffen om bijvoorbeeld eens naar hun spieren te zien of ook naar hun interne organen. Dat heeft vooral baat bij sporttrainingen"
"Om dan het opsporen van tumoren  niet te vergeten", vervolgt Zhao"
"En natuurlijk ook de ontwikkeling  van de ongeboren foetus in de baarmoeder", eindigt Pnon.

"Ja!...besluit Zhao, het is een echte doorbraak"
Ook zijn ogen glinsteren er extra van.
"Het is vederlicht en dus prima verplaatsbaar en het is een puike manier om medische beeldvorming op te roepen"




Foto is van Francis Frankel