Au! Dat komt hard aan, ik voel het tot ver in mijn lendenen. Zat ik net niet in een zweefvliegtuig? Ben ik daaruit gesodemieterd op deze ruwe grijze tegels? Verdwaasd krabbel ik snel overeind, tuur omhoog naar de grauwe lucht. Niets te bekennen. Nou ja, eigenlijk is dat ook onmogelijk. Zo’n val zou ik niet overleven. Ik voel mijn benen weer week worden, ik wankel. Kijk om me heen naar een reddende strohalm.

Loading full article...
Cheers
Gift
Boost
Share to Whatsapp Share to Facebook Share to Pinterest Share to Twitter Share to Telegram Share to LinkedIn Share to Reddit Share with Email

5 comments
Toto Animo
Fantastisch verhaal!
Reply
Loes
Het verhaal verwacht dat er een vervolg komt. Ben benieuwd wat het potloodmeisje nog meer gaat schrijven. Mooie tekeningen!
Reply
Dana
Onder het verhaal heeft het verhaal zelf niet aangegeven dat het vervolgd zal worden. Maar dit meisje gaat echt wel meer schrijven (verwacht ik)
Reply
Dewaputra
Heerlijk dit, wat mij betreft had het zo nog even kunnen doorgaan.
Reply
marijke
leuk geschreven
Reply