Eenzaamheid
eenzaamheid betekent niet dat je alleen bent, maar 't is een gevoel dat 't niemand wat uitmaakt hoe 't met je gaat
Ik ben bang om de mensen waar ik om geef kwijt te raken, maar ik vraag mezelf af, is er ook iemand bang om mij k wijt te raken?
Voor mijn gevoel ligt er nog altijd een groot taboe rondom eenzaamheid, en dan met name eenzaamheid bij jongeren. Heel veel jongeren voelen zich eenzaam, niet omdat ze altijd zo alleen zijn, maar omdat ze niet begrepen worden of 't gevoel hebben dat ze niet begrepen worden. Jongeren vinden 't ook moeilijk om contact te krijgen met leeftijdgenoten (en heel eerlijk herken ik mij daar maar al te goed in)
De laatste tijd merk ik dat ik een soort van buiten de toon val. Ik doe andere dingen dan leeftijdgenoten en dat maakt 't lastig om met elkaar te communiceren en contact te blijven houden. Ik ga namelijk voor een periode niet meer naar school, omdat ik gestopt ben met m'n opleiding. Ik probeer nu zo veel mogelijk te werken en daardoor kom ik in een ander milieu terecht dat de meeste van mijn vriendinnen en vrienden. Ook heb ik 't gevoel heel verschillend te zijn in vergelijking met hun en daarnaast vind ik 't soms lastig uit te leggen waarom ik bepaalde dingen doe en waarom ik bepaalde keuzes maak, waar hun fel op tegen zijn.
Ik heb 't gevoel niet meer echt mee te kunnen praten. 't gevoel van vervangen worden door personen die wel hetzelfde meemaken en ik hetzelfde milieu zitten. Ik vind dit lastig om aan te zien. Gesprekken die ooit zo lang konden duren, zijn nu maar een paar enkele, geen inhoudelijke, zinnen. 't voelt niet meer zoals vroeger en ik kan dat moeilijk accepteren. Er gaan dagen voorbij zonder dat ik iemand echt spreek of echt contact heb met iemand. Zien of afspreken gebeurt al helemaal niet meer, omdat 't zo lastig is om een geschikte datum of tijd te vinden. Maar zelfs de whatsappgesprekken of telefoongesprekken blijven uit..
Zelf heb ik ook zo'n periode gehad dat ik het gevoel had helemaal los te staan van mijn leeftijdsgenoten, maar daarin had ik het geluk toch een paar gedeelde zielen te hebben. Probeer altijd open te staan voor nieuwe mensen. Misschien leidt je pad nu weg van je vorige vrienden, maar wie weet in wat voor een nieuwe en geweldige vriendengroep je hierna kan terechtkomen?
Mensen willen niet altijd bijleren of openstaan voor, je kan alleen voor jezelf zorgen en jezelf tonen zoals je bent, ooit waarderen mensen dit wel en die staan dan wel aan je zijde, klinkt bombastisch maar zo is het wel.
En jongeren hebben er vaker moeite mee dan ouderen, meestal denkt men aan ouderen en vergeet men de jongeren.
Maar ik geloof in je kracht en dapperheid.
Soms verlies je vrienden en verlaten je via de achterdeur, maar mijn ervaring leert dat er alweer nieuwe mensen bij de voordeur aanbellen om binnengelaten te worden.
Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar vaak ligt het aan mij. Ik verander en niet iedereen kan mee veranderen. Daar heb je weer nieuwe vrienden/kennissen bij nodig die je in dat stuk van je leven weer met je oplopen. En sommige vrienden blijven je levenslang achtervolgen ;-)
Niet accepteren is dan misschien niet zo handig, want zo gaat het in het leven en denk maar zo dat je zelf ook mensen loslaat die niet meer bij je passen. Niks nie erg nie..... er komen weer anderen die je inspireren.....
P.S. en ja ik ga jou zeker volgen..... !!!
Volg je ook mee?
(Ik heb je ook even gevolgd!)
Toen ik jong was en later als volwassene heb ik me ook wel eenzaam gevoeld en niet begrepen.
Ik ben nu uit mijn werk door ziekte, al een jaar en merk ook dat vriendinnen weinig tot geen interesse meer tonen.
Iedereen schijnt het zo druk te hebben met wat dan ook. Maar hoeveel tijd kost het om ff iets te laten horen?
Ik loop er tegen aan en denk ook steeds, moet altijd het initiatief dan bij mij vandaan komen?
Bij eenzaamheid denkt men al snel aan ouderen maar bij jongeren is dat ook heel erg.
Weet dat dit tijdelijk is en dat je je soulmates echt tegenkomt.
Sterkte hoor.