Waarom zochten de monniken in vroegere tijden naar de eenzaamheid? Wat kan je nu juist daardoor leren?

We hoeven ons niet meer terug te trekken en te vluchten uit de wereld om die eenzaamheid te ontmoeten, omdat die overal op de loer ligt en zelfs of juist in relaties kan de persoonlijke eenzaamheid schrijnend zijn. 
Zij die zich zielsmatig eenzaam voelen, los van de mensen en los van de geest en het gevoel hebben dat ook de engelen en gidsen zich teruggetrokken hebben.(de donkere nacht van de ziel)

Laten we het hebben over de eenzaamheid waar nog hoop in verborgen ligt; dat we het diepe gevoel kunnen benaderen vanuit de wetenschap dat het ons iets wil leren, ons iets te zeggen heeft. De leegte aankijken en toch staande blijven is een uiterste uitdaging en kan het bewust-zijn vele malen versterken. Het bewustzijn van de kracht in jezelf, die eerst los moet komen van het geheel, om later versterkt en bevrijdt terug te keren.

Omdat we een individu moeten worden, één op zichzelf staand mens. Een mens die zich van zichzelf bewust is en weet dat hij al één is. In die zin is het gevoel van afgescheidenheid een grote kans om uiteindelijk uit de afhankelijkheid, de kluistering te stappen en een energiebron op zichzelf te worden. Niet meer afhankelijk van de zon, maar zelf die zon te zijn. Dat is het ultieme doel van de menselijke zoektocht.
Dat is de weg van onbewustheid en afhankelijkheid naar een hoger en vrij bewustzijn. Vanuit de eenheid en verbondenheid, via dualiteit en eenzaamheid, in vrijheid weer terug naar de verloren eenheid en verbondenheid.

Loading full article...