Gepubliceerd door Thierry P. Dinjens  ·

  ·
Ach ja, de schone kunst van het minnen, hoe romantisch is dat? Als het gras twee kontjes hoog is gaan de vrijers naar de meisjes toe, die op het land aan het werken zijn, of zich elders nuttig maken. Dan volgt de vrijage en na verloop van tijd worden de buikjes dik en de verantwoordelijkheden ook. Dan is gedaan met flierefluiten!
Bovenstaande passage geldt voor mensen, maar ook voor heel veel dieren. Als de kolder in de kop is volgen er allerlei strategieën om een partner voor je te winnen en geen middel wordt daarbij geschuwd. Maar dan is er zoals altijd weer die ene uitzondering op de regel en die vinden we, waar anders: in het Leijpark.
Op haar dooie akkertje komt zij aan gekropen, geen haast, er valt immers niks te veroveren. We hebben het over de Egelwegslak, een slak die haar naam dankt aan de wijze waarop zij (of hij, want een slak is mannetje en vrouwtje tegelijk) zich verdedigt. Ze spant zich samen tot zij de vorm van een klok (als in een klokkentoren) heeft. De korrelige structuur van haar huis bestaat uit vele kleine uitsteeksels die veranderen in scherpe punten. Precies dezelfde wijze waarop een egel samen rolt tot een bal en een grote bal vol prikkels wordt, past deze slak toe. Ze kan zich immers niet verschuilen in een veilig huisje, zoals huisjesslakken dit doen. Je bedenkt je als vogel wel een paar keer voor je deze vijandige bal vol uitsteeksels in je snavel neemt.
De Egelwegslak is een vreemde als het op vrijages aan komt. Deze slakken zijn lange tijd geobserveerd in gevangenschap en zij kwamen tot nakomelingen zonder dat zij ooit paringsgedrag vertoonden. Dit betekent dat deze slak in staat is om zichzelf te bevruchten. Uiteraard is dit een vorm van inteelt, maar bij slakken hoeft dit niet direct een probleem te vormen. Wel wordt gedacht dat de Egelwegslak wel degelijk tot paring met andere slakken komt, maar dat dit zelden wordt waargenomen. Slakken die generaties lang inteelt vertonen verliezen op den duur wel kracht en gaan eerder dood. Aangezien de Egelwegslak er nog steeds is, moet het haast wel zo zijn dat zij toch tot paring komt.
Tot wij dit gedrag ooit waarnemen mogen we er van uitgaan dat zij genoeg heeft aan zichzelf. In de struiken, bosschages, hagen en langs de oevers van de vijvers in het Leijpark. Volkomen op haar gemak vreet zij van dood materiaal, meestal zwammen (want die zijn er jaarrond in het Leijpark) en trekt zich van niemand iets aan. Zo kan je dus ook in het leven staan. En daar doe je niemand kwaad mee. En toch hoort deze einzelgänger ook weer zo heerlijk op haar eigen speciale manier bij het Leijpark. Laat de Egelwegslak maar schuiven, ze komt er wel!

#egelwegslak