Misschien ligt het aan mij. Misschien ben ik té zorgzaam, leef ik teveel met mensen mee. Misschien is het onzekerheid. Het kan. Maar wat is de mens van tegenwoordig even iets teveel met zichzelf bezig..
Ik vind mezelf best empatisch. Ik denk mee, toon interesse. Als maatschappelijk werk van beroep ook wel fijn om te hebben. Maar ook hoe ik van nature ben.
Ik kan het goed scheiden hoor, en ik wil zeker ook m'n cliënten niet opzadelen met mijn sores. Maar in m'n privéleven lijkt het of iedereen steeds minder interesse in elkaar toont.
'Kijk eens hoe goed wij het hebben', elkaar steeds maar weer overtreffen met spullen en hoe hoog de bankrekening wel niet is. 'We hebben het net ietsjes beter'.
Ik loop al 2 maanden met een blaasontsteking. Wat resulteert in vele ziekenhuisbezoekjes. Maar vragen hoe dat was? Écht niet. Na 1x vragen hoe het is, is dàt daarna niet interessant meer. Het eigen leven is veeeeel beter om te vertellen.
Ik ben op zo'n punt dat ik m'n energie aan dingen en personen wil geven waarvan ik ook energie krijg. Van mensen die ook aan mij vragen hoe het is, waar ik mee zit. Maar dat loslaten kóst energie. Zó tegen m'n natuur ik. Ik wil helpen, zorgen, er zijn! Maar soms ook eens mijn verhaal kwijt.
