Eierstokkanker deel 22 - 16 mei 2023
Wachten op een telefoontje
Bel me nu!Dat was wat door mijn hoofd ging gisteren. De hele dag wachten op een telefoontje met een definitieve uitslag. Natuurlijk zijn we gewoon gaan wandelen en hebben we onze dingen gedaan. Zelfs even in de tuin gezeten. En manlief heeft nog een klusje gedaan in de tuin. De vorige bewoners hadden Spaanse potten achtergelaten. Die moesten worden gevuld. In twee potten zitten Franse geraniums. Kan ik daar lekker achter gaan zitten. De Spaanse margrieten moeten even wachten. Daar moeten we potten voor gaan kopen. Vroeg naar binnen, want het werd weer fris.
17 mei 2023
De uitslag is uiteindelijk gekomen. Het heeft wat langer geduurd vertelde ze mij. Want ik moest gelijk worden besproken in het grote artsenoverleg. Wat bleek, er was toch wat aan de hand. De arts had de scan gescand zeg maar. Zij had er ook bij verteld dat de radioloog er nog naar moest kijken. Dus ergens bleef dat toch in ons achterhoofd zitten. Niemandsland was nog even niet onbezorgd. En dat telefoontje bleef maar uit gisteren. En vandaag kikt de nare werkelijkheid extra binnen. Want dit hadden we toch eigenlijk niet verwacht. Natuurlijk, het kan altijd. Maar dit scenario nee...
Maandag is weer multi-afsprakendag
De arts viel gisterenavond eigenlijk maar met de spreekwoordelijke deur in huis. Het was niet goed. De radioloog heeft drie miniscule plekjes gevonden in de buik. Links en rechts. Hoe en exact weten we nog niet. Wel werd gelijk gesproken over wederom opereren en chemo. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Op beide heb ik ja gezegd. En in mijn dossier van Erasmus MC staat al van alles gepland. De operatie staat zelfs al in de wachtrij. Volgens de arts niet binnen een maand. Dat gaan we weer afwachten.
Lekke ogen
Mijn ogen zijn lek, vrij uit het boek de as van mijn moeder. Wanneer ik eraan denk dat alles weer van vooraf begint, dan lopen zomaar tranen uit mijn ogen. Niet uit zelfmedelijden. Maar uit onmacht. Ik had zo gehoopt dat het niet meer nodig hoefde te zijn. Maar helaas. Ertegen vechten heeft geen zin. De vijand is onzichtbaar in en sluipt door mijn lichaam. Vannacht heb ik redelijk geslapen. Het is niet anders. Het is wat het is. Nu maar proberen kalm te worden. Want mijn bloeddruk is nu heel hoog. Dat voel ik aan mijn lichaam.
#vrouwenkanker #ervaringsverhaal
