Eierstokkanker deel 24 - 27 juni 2023

Mag ik even langskomen?

De huisarts belde mij
Na mijn operatie in november 2021 kregen wij een brief mee gericht aan de huisarts. Iedereen die weleens in het ziekenhuis heeft gelegen weet dat dit wordt gedaan. Je moet de brief zelf langsbrengen. Nou heb ik toestemming gegeven voor het delen van mijn medische gegevens met andere zorgverleners, dus het Erasmus had mijn laatste operatie met alle ins en outs al doorgestuurd naar mijn huisarts. Op maandag 26 juni ging 's morgens mijn telefoon. Ik zag dat het de huisartsenpraktijk was. Ik nam op en kreeg de dienstdoende huisarts aan de lijn. Zij werkt alleen op maandag op de praktijk in Middelharnis. Ze wilde langskomen of dat mocht. Nou was ik de dag ervoor ontslagen uit het ziekenhuis. Dus ja natuurlijk mocht ze langskomen. Ik was er zelfs blij mee. Zij vertelde dat ze bericht had gehad van het ziekenhuis over wat er is gebeurd met mij. We hadden een goed gesprek en wat ben ik blij dat ik haar heb leren kennen. Het geeft vertrouwen voor de toekomst. De huisarts is heel belangrijk tijdens diverse andere processen tijdens mijn ziekte. Natuurlijk ga ik er niet van uit dat ik de eerste 20 jaar komt te overlijden aan deze kanker. Maar helemaal uitsluiten kan ook niet. Dat zou struisvogelpolitiek zijn. En zo ben ik niet. Ik kijk liever het beest in de bek. Hoe zwaar dat ook is. Ontkennen heeft geen zin. De huisarts vroeg of zij mij in de toekomst nog mag bellen. Tja, waarom niet, dus ja – graag. Na ongeveer 20 minuten ging ze weer op de fiets naar de fysieke praktijk. Huisbezoek was afgesloten. Man en ik bleven met een goed gevoel achter.
Ondertussen zal ze wel bericht hebben ontvangen van mijn spoedopname. Misschien belt ze mij al sneller dan gepland. Deze keer is er wel gebeurd wat in 2021 niet is gebeurd. Even een telefoontje van de huisarts. De erkenning dat ik ziek ben, maar op de radar ben van de eerstelijnsverzorgende. Toen ik de praktijkassistente aan de lijn had op een zeker moment omdat ik medicatie moest bestellen, had ik dat aangegeven. Zij vond dit erg en bevestigde dat het niet zo sjiek was. Maar het was gebeurd en daar is het destijds bij gebleven. Huisartsen moeten echt nooit vergeten hoe belangrijk ze kunnen zijn, voor de zieken van hun praktijk.

Later op de dag, na het bezoek van de huisarts
De dag die normaal begon
Gisteren, de 26ste, begon als een redelijk normale dag maar eindigde in een soort van nachtmerrie. Ik had al last van mijn maag en darmen. De ontlasting wilde niet op gang komen. Nou was ik dat al gewend van mijn lichaam. Maar omdat ik oxycodon in een hele lage dosis slik nam ik ook extra medicatie om de darmen bezig te houden.
De huisarts
De huisarts kwam langs. Want ze was nieuwsgierig hoe het met mij ging. In eerste instantie ging het ook goed. We hadden een prettig gesprek. Na 15 minuten ging ze snel op weg naar de praktijk.
Heftige pijn
Maar ineens kwam een vreselijke pijn opzetten in mijn buik. Ik wilde niet eigenwijs zijn dus ik nam een pijnstiller – oxycodon. Nou en dat heb ik geweten. De pijn werd alleen maar erger en ik moest flink braken en niet zo'n beetje ook.
Het noodnummer
Manlief belde na het braken direct het noodnummer van het Erasmus. Hij vertelde wat er aan de hand was. We konden direct naar de spoedafdeling van het Erasmus gaan. Onderweg heb ik gelukkig niet hoeven te braken.
Wachten
Aangekomen in het Erasmus moesten we best een tijd wachten. Niets aan te doen en ons hierover druk maken had helemaal geen zin. Het is er gewoon vreselijk druk. Iedereen krijgt de aandacht die nodig is. Afijn na een tijdje werd ik opgeroepen en onderzocht. Eerst een darmfoto maken. Deze werd staande gemaakt. Dat ging net. Ik stond echt wankel op de beentjes. En weer terug naar de behandelkamer. De uitslag was duidelijk. Gelukkig geen ileus oftewel een afsluiting van een darm. Ondertussen werd er met een echoapparaat gezocht naar een goede ader voor het infuus. Zeker de eerste 12 uur mocht ik niet drinken.
Maaghevel
Er werd besloten om een maaghevel te plaatsen en mij een nachtje te laten overnachten. Dat is uiteindelijk twee nachten geworden.
Nooit meer
Laat ik het zo zeggen, een maaghevel plaatsen is geen wandeling in het park. Het was noodzakelijk en ik was blij met de voortvarendheid van de verpleegkundige. Wat een powervrouw op veel fronten. Ze kwam met een beker water waar een rietje inzat en de sonde naar mij toe. Ze vertelde mij om zoveel mogelijk slokken te nemen. Dan gaat het makkelijker. Ik was vergeten om het rietje in mijn mond te stoppen. Desondanks maakte ik slikbewegingen. Dat betekende dat de hevel binnen no time in mijn maag zat. Direct kwam er via de hevel en mond een liter vocht uit de maag. Zo dat luchtte op. Later kreeg ik pas last van die slang in mijn keel. Bij iedere slikbeweging voelde ik hem zitten. Omdat ik wist dat het tijdelijk was, accepteerde ik het. Een andere keuze was er niet.

Even op de gang
Tijdens het plaatsen van de hevel wilde ik niet dat manlief erbij was. Niet voor hem, maar ook niet voor mij. Ik wilde gewoon niet dat hij het moest aanzien. En dat was een goede keuze.