Trouwdag
Vorig jaar was alles anders dan nu. Toen was ik wederom geopereerd en kreeg ik chemokuren. De tweede chemokuur was op de trouwdag van manlief en mij. Het was heel raar, het voelde ook raar. Nou zijn wij niet van die uitgaanders of feesten, maar op deze dag doen we toch altijd wat extra's. Zeker een gebakje eten. Toen waren we 43 jaar getrouwd en ik ging alleen naar de dagbehandeling. Eigenlijk voelde ik me stikverdrietig. Terwijl de medicijnen inliep verzonk ik in gedachten. Zelf probeer ik mij te behoeden voor doemdenken. Maar ik kon het denken in de toekomst even niet uitzetten. Mijn gedachten gingen voornamelijk over volgend jaar 22 augustus. Zouden wij onze trouwdag wel normaal kunnen vieren? Ik hoopte destijds van wel.

Over twee dagen
Terwijl ik dit zit te tikken is manlief bezig met de meneer die de maten kwam opmeten van het zonnescherm buiten. Parasols zijn handig, maar een uitval-zonnescherm is handiger. En ook nodig, zeker in de zomer hebben we gemerkt. Ondertussen denk ik aan aanstaande donderdag. Ik voel een rare kriebel in mijn buik. Want onze trouwdag is wederom anders.

Ziekenhuis
In april, de 8ste moest ik me weer melden in het Erasmus MC. Nadat het gesprek was afgelopen, plande de arts een nieuwe afspraak. De exacte datum kon ze nog niet geven. De agenda gaat niet verder dan drie maanden. Dat het augustus zou worden wisten we we. En ja hoor, daar kwam de afspraak. De 22ste augustus. Dus weer geen normale 'viering’ van onze trouwdag. Natuurlijk had ik om een andere datum kunnen vragen. Maar ik krijg ook een CT-scan. En ik weet ook dat het daar altijd druk is. Het is dus wat het is. Ik heb in ieder geval geen chemo, dus een gebakje gaat er zeker in. Wie weet, gaan we uit eten. We zien wel.

Loading full article...