Pinky promise.
Met een glas wijn en mijn pink omhoog in de lucht ga ik ver in gedachten verzonken mijn dag na die zo te zeggen zeer turbulent was. Laat ik beginnen bij mijn werkplek voor het uitzendbureau waar ik sinds een paar maanden, meer dan enthousiast, aan ben begonnen. Zoals men zegt, als je niks kan, bestaat er altijd nog zoiets als de horeca. Wat dat betreft ben ik een waar talentje als het aankomt op herkenning van mimieken en speel ik hier graag op in tijdens bruiloften, feestjes en andere partijen. Na afloop zak ik graag onderuit op de bank, met mijn wijntje en meestal een brede lach op mijn gezicht, bij de herinnering aan alle belevenissen van die dag.
Voor mijn sexleven en mijn werkzaamheden in de horeca zijn de hoogte- en dieptepunten hetgeen dat alles zo bijzonder maakt. Vandaag was een dieptepunt in mijn carrière. Om aan voldoende geld te komen om te overleven draai ik ook kantinediensten op MBO-scholen. Na al eerder kennis te hebben gemaakt met mevrouw Bulstronk (uit het boek ‘Mathilda’) wat was uitgelopen op een regelrechte ramp, kreeg ik vandaag de mogelijkheid onze relatie nog verder naar beneden te halen.
Twee oude verzuurde haringen stonden mij vanochtend op te wachten, de ene met haar grote soeplepel al roerend in de soeppan en al bij mijn eerste actie werd ik op mijn plaats gezet. Net zoals tijdens mijn eerste ervaring met deze vastgeroeste heksen mocht ik de broodjes in de oven doen. Wat een ervaring!!!! Ik sta bij de oven en wil handschoenen aantrekken. Mevrouw Bulstronk komt boos naar me toe.’ Nee, dit moet op de plaat in de oven met blote handen;’ zegt ze met een uitdagende blik. Ik kijk haar verbaasd aan en vraag met mijn puppy oogjes of dit niet met handschoenen mag zoals er in de gebruiksaanwijzing staat beschreven. ‘Nee jonge meid, wij werken zonder handschoenen’. Mijn broek zakt van mijn kleine kont af en ik schiet vuurwerk. ‘Aju, paraplu;’ zeg ik dan maar snel om verdere problemen te voorkomen.’ Ik hoor ze achter mij schreeuwen: ‘Wat een vies wijf, deze gaat ze nog wel voelen.’
Ik ben een klein meisje met een lengte van 1.59 meter, geleerde zelfbeheersing maar een tekort aan zelfvertrouwen. Voor mijn houding van vandaag was veel zelfbeheersing nodig. Over mezelf heb ik een gebruiksaanwijzing in vier verschillende talen opgesteld. De situatie van vandaag valt onder de afdeling ‘zelfbeheersing’, paragraaf 13.7. Wanneer ik buiten ben haal ik opgelucht adem, eerst een sigaretje en genieten van de mooie frisse lucht die er buiten hangt. De roodgele bladeren die nog aan de bomen hangen en het zonlicht die dit alles in een overweldigend spectrum verandert.
Je moet van goede huizen komen om van een dieptepunt jezelf nog naar een hoogtepunt te werken. Me bewust van het gezeik van mijn werkgever dat me staat te wachten besluit ik een positieve draai aan deze dag te geven. Even snel naar huis dat in Utrecht staat. Mezelf mooi maken, eten en de zure haringen van deze wereld zien te vergeten. Ik neem snel de OV-chipkaart van mijn moeder, staat voldoende op en ze heeft ook nog eens korting. De rest van de dag besteed ik aan het bezoeken van leuke eetcafés en gezellige kroegjes in de hoop een gezellige werkplek te vinden voor een paar vaste uurtjes per week.
Overal waar ik een briefje zie hangen met ‘Personeel gezocht’, loop ik naar binnen. Ik word overal enthousiast tegemoet gekomen en na twee uurtjes ga ik richting Woerden nadat ik bij acht adressen mijn CV heb mogen achterlaten. De zure haringen zijn naar de achtergrond verdwenen en zodra ik thuis ben en mezelf met een glaasje wijn in mijn handen en mijn pink omhoog op de bank neerzet, denk ik aan alle leuken mensen die ik heb ontmoet. Wellicht worden ze in de toekomst mijn collega’s.
Mijn conclusie voor vandaag is dat ik het toch niet zie zitten om met een vast contract dag in dag uit jongeren frikadellenbroodjes te moet verkopen, met een hoog vetgehalte, zodat ze liever lui dan moe in de kantine kunnen hangen. Laat die zure haringen hun frikadellenbroodjes lekker op de verkeerde temperatuur verder bakken, ik bemoei niet.
